24 października 1936 R. Stasiulevičienė, urodzona w Grinkiszkach (rejon kiejdański), odniosła swoje najważniejsze zwycięstwa reprezentując kowieńską drużynę „Žalgiris”. Piłkarze ręczni „Žalgiris” przez dwa kolejne lata w 1967 i 1968r. wygrywali najsilniejszy europejski turniej klubowy – Puchar Mistrzów (obecnie Ligę Mistrzów EHF).

w 1967 roku „Žalgiris” pokonał w finale klub Niemieckiej Republiki Demokratycznej „Lipsk” 8:7, a rok później inny zespół NRD, Rostock Empor, 13:11 w finale. „Žalgiris” jako pierwszy zespół zdobył Puchar Mistrzów dwa lata z rzędu.

„Bramkarz Žalgirisu Rožė Stasiulevičienė została bohaterką meczu”. Obroniła trzy rzuty karne i kilka razy uratowała drużynę przed pozornie nieuchronnymi golami” – ok. 1968 r. finał w artykule „Ze złotego funduszu. O wielkich zwycięstwach „Žalgirisa” pisał portal „tairankinis.com”.

Podczas swojej 20-letniej kariery sportowej (do 1969 r.) R. Stasiulevičienė grał w drużynach Litewskiego Instytutu Wychowania Fizycznego, Litewskiej Akademii Rolniczej, Kowna „Žalgiris” i reprezentacji Litwy. Była wszechstronną bramkarzem, strzelała gole zarówno w piłce ręcznej 11, jak i 7. Sześciokrotna mistrzyni Litwy: piłka ręczna 11/1960, 7/7 (1962). Z drużyną „Žalgiris” została mistrzynią ZSRR w piłce ręcznej 11-osobowej (1957, 1960), srebrną medalistką (1958, 1961), brązową (1956, 1959), mistrzynią ZSRR w piłce ręcznej 7-osobowej. (1966, 1967), srebrny (1965), brązowy medalista (1962, 1964).

Litwa 1957-1960 było jedenaście w ZSRR, 1963-1967. – członek drużyny piłki ręcznej siódemek R. Stasiulevičiene otrzymał tytuły Honorowego Mistrza Sportu ZSRR (1966), Honorowego Mistrza Sportu ZSRR (1968), Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej ZSRR (1977).

R. Stasiulevičienė w 1959 roku ukończyła Litewski Instytut Wychowania Fizycznego. 1965-1975 pracował jako trener piłki ręcznej związku sportowego „Žalgiris”, 1975-2008. Nauczyciel wychowania fizycznego, nauczyciel metodyki Liceum „Žiburios” w Kownie.

Legendarny bramkarz był żonaty z Gintautosem Stasiulevičiusem (1935-2020), jednym z pionierów piłki ręcznej na Litwie.

Najbardziej widoczny ślad na boiskach do piłki ręcznej pozostawił G. Stasiulevičius pracując jako trener. W latach 1969-1972 był trenerem kowieńskiej drużyny piłki ręcznej „Żalgiris”. w 1970 r. W turnieju Pucharu Europy zawodniczki z Žalgirisu znalazły się w czwórce najsilniejszych. G. Stasiulevičius był w 1976. Montreal i 1980 trenerem Aldony Česaitytė-Nenėnienė, mistrzyni olimpiady w Moskwie. Przez trzy lata G. Stasiulevičius kierował grupą naukowo-metodologiczną reprezentacji ZSRR w piłce ręcznej kobiet, która przygotowywała się do igrzysk olimpijskich w Montrealu. 1991 – 1996 G. Stasiulevičius był pierwszym prezesem Litewskiej Federacji Piłki Ręcznej po odzyskaniu niepodległości. 1991 – 1995 wybrany do Komitetu Wykonawczego Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej (EHF).

G. Stasiulevičius zmarł niecały rok temu – w 2022r. 8 lipca, w wieku 87 lat.

Oboje małżonkowie otrzymują LTOK „Gwiazdę Olimpijską”.