Spotkałem ukraińskich emerytów Jelenę i Vladimira Kaliuh oraz ich wnuka, 15-letniego Maxima, w hotelu Lordo w Warszawie, gdzie spędzili noc przed odlotem do ewentualnego nowego domu w Czechach. Gdzieś usłyszeli, że tam Ukraińcy są bardzo dobrze przyjmowani, że dają pracę, dają w domu, więc ostatnie pieniądze wydali na bilety lotnicze, a teraz modlą się, żeby wszystko poszło dobrze. A jeśli nie? Rodzina nie ma planu awaryjnego.

„Właśnie wtedy do nas dotarło. Wszystko zaczęło się od Rosji, tam trafiliśmy – w kraju naszych wrogów, okupantów. Potem pojechaliśmy do Estonii, chcieliśmy tam zostać, ale nam się nie udało , nie znaleźliśmy miejsca, lecimy teraz do Pragi, ale samolot się spóźnił, nie zrobiliśmy przesiadki i musimy przenocować w Warszawie. Podróż będzie kontynuowana jutro – przedstawiła się Jelena. Oni i ich mąż Władimir przez całe życie mieszkał w mieście Rubieżnoje w obwodzie ługańskim, niedaleko miasta Siewieradonieck, na terytorium, które doprowadziło do wojny na Ukrainie.

Elena i Vladimir mówią, że w ciągu ostatniego miesiąca wypłakali wszystkie łzy i spalili wszystkie komórki nerwowe. To, przez co przeszli od pierwszego dnia wojny, 24 lutego, nazywają najgorszym koszmarem ich życia. „Kiedy zaczęły się pierwsze wybuchy – w naszym dziewięciopiętrowym budynku natychmiast zniknął prąd, telefon i woda, przez cały miesiąc żyliśmy bez niego. Został tylko gaz, mogliśmy z niego korzystać do ostatniego dnia naszego domu” – mówi Vladimir Siedemdziesięciopięcioletni mężczyzna wychodził codziennie i przynosił wiadra śniegu żonie i wnuczce. Topili go, potem gotowali i pili. A także korzystali z toalety pełnej naturalnych rzeczy. dopiero wtedy doszliśmy do naszej wiedzy. Aby w ogóle nie umrzeć, ciągle zmienialiśmy ubrania ”- mówi mężczyzna.

Od pierwszych dni wybuchów i strzelanin w mieście Rubežnojė okna dwupokojowego mieszkania wyleciały. Aby przynajmniej chronić ją przed zimnem i straszliwymi odgłosami wojny na zewnątrz, Jelena i Vladimir zaczęli zakrywać okna starymi kocami i ręcznikami. „Właśnie wtedy do nas dotarło. Kiedy odgłos strzałów i eksplozji przypominał wszystko, co działo się w naszym mieszkaniu. Za każdym razem, gdy słyszałem wojnę, krzyczałem „ukryj się” i wszyscy prześlizgiwaliśmy się przez najsilniejsze ściany w mieszkaniu „Potrząsaliśmy, chowając głowy między nogami i czekając, aż ucichną dźwięki. Wybuch był tak potężny, że nawet zamek wyleciał spod drzwi mieszkania. Tylko dźwięk, te wszystkie wibracje” – tłumaczy Vladimir.

Mężczyzna zastanawia się, co można wysadzić i zestrzelić w ich małym miasteczku. Straszne dźwięki były słyszane przez cały miesiąc, milczenie trwało najwyżej dwie godziny w nocy. „Na początku nie dało się zasnąć, skakaliśmy po każdym wybuchu. Potem przyzwyczailiśmy się do tych dźwięków, jeśli takie były, to już nas to nie obchodziło” – mówi.

Co trzy dni jeździli z żonami do centrum miasta po podstawowe artykuły pierwszej potrzeby. Niestety nie zawsze je dostawały, więc jedli bardzo mało, licząc każdy kęs. „Właśnie wtedy do nas dotarło. Każdy z nas schudł 20 funtów, nie mogę spojrzeć w lustro, nie mogę uwierzyć, jak teraz wyglądam. To bardzo smutne, to koszmar” – powiedziała Jelena. nie powstrzymując łez.

Przez cały miesiąc do 23 marca cierpiała i czekała na poprawę sytuacji. Ale cierpliwość w końcu się skończyła. Niestety w tym czasie miasto Rubežnojė było już całkowicie zajęte przez okupantów, wszędzie widać było żołnierzy z symbolem „Z”. „Powiedziałam mężowi, żeby na niego splunął. Po prostu strach, który zniknął z całego tego cierpienia, postanowiłem poprosić o pomoc moich wrogów. Wyszedłem i sam zwróciłem się do tych młodych żołnierzy, mówiąc im, że wszystko jest w bałaganie, musimy gdzieś zniknąć. Wysłali mnie do pewnego rodzaju kierowcy wysłanego specjalnie po to, by wydostać ludność cywilną. Musiałem ich okłamać, że jesteśmy po ich stronie, że wspieramy Putina i jego armię. W przeciwnym razie zostałabym postrzelona – mówi dramatycznie Elena. Rosjanie myśleli, że kobieta jest po ich stronie, więc zgodzili się udzielić pomocy, ale od razu ostrzegli, że przewożono tylko kobiety i dzieci, a mężczyzn nie zabierano razem.

Nie zamierzał zostawiać miłości swojego życia na okrutnym polu wojny – jej mąż Władimir Jelena nie zamierzał zostawić, więc wrócił do rosyjskich żołnierzy i zaczął prosić o zwolnienie, aby mogli je zabrać ze sobą. ich. Niestety nie zabrano go do autobusu, ale Rosjanin poradził kobiecie, aby wsiadła z mężem do samochodu i pojechała za nimi. „Wtedy to właśnie do nas dotarło. Pobiegłem do domu, żeby poinformować męża, a potem pobiegł do garażu po nasze Žigulis. Wtedy wybuchł wielki pożar, a moja wnuczka i moi sąsiedzi wbiegli do piwnicy dom” – wspomina Jelena.

Przerażony bombami lecącymi we wszystkich kierunkach, Vladimir dotarł do garażu żywy, ale od razu bał się jechać do domu. Pospieszył też, by ukryć się w dole w garażu. Trwało to około dwóch godzin. W tym czasie Jelena, która czekała w domu na męża, straciła już nadzieję z wnuczką. „Właśnie wtedy do nas dotarło. Chciałem po niego pojechać, ale mój wnuk się zniechęcił, więc powiedział: prawdopodobnie zostałby zastrzelony, jeśli tam pojedziemy, zastrzeli nas też. C Dlatego my pozostał w ukryciu” — mówi kobieta.

W końcu Vladimir pojawił się w jego domu. Jego żona i wnuk osiedlili się w „Žigulis” i udali się do centrum miasta, skąd autobus jechał autobusem do Rosji. „Zabraliśmy ze sobą tylko plecak z niezbędnymi rzeczami: dokumentami, pieniędzmi, zdjęciami rodzinnymi, telefonami. Wnuk zawsze zabierał ze sobą laptopa, który podarował mu ojciec. Maxim chce być w przyszłości programistą, dużo zarabiając Dlatego nie uruchamiają tego komputera”, „Vladimir opowiada historię swojej rodziny. Najboleśniejsze dla niego jest to, że ani on, ani jego żona nie wiedzą, dokąd się udać. wnuk, a także gdzie jest jego ojciec. „Mieszkają w Ługańsku, nie ma możliwości kontaktu, żadnego związku. Nie wiemy, czy żyją” – mówi Elena. Po tych słowach Maxim zaczyna płakać, nie widział rodziców od ponad miesiąca. I nie wiem kiedy zobaczyć.

Udając rosyjskich zwolenników, dziadkowie spotkali się ze swoim wnukiem we wsi Milerow w Rosji. Tam zostawili swój samochód. „Wtedy to po prostu przyszło nam do głowy. Usunęliśmy wszystkie wiadomości z telefonów, wszystko, co mogło wzbudzić ich podejrzenia. Jednak i tak ich nie sprawdzali. To pozwoliło nam wsiąść do pociągu i udać się do przyjaciel rodziny mieszkający w Petersburgu – mówi Jelena.

Przybywając do drugiego co do wielkości miasta Rosji, Jelena i Władimir od razu wiedzieli, że zorganizują wycieczkę w dowolne miejsce w Europie, ważne jest, aby nie zostać w Rosji. „Trudno powiedzieć to uczucie. Chociaż nikt do nas nie dołączył, nadal bardzo nieprzyjemnie jest być na terytorium wroga. Musieliśmy tłumić emocje i nie rezygnować z gniewu, nie wspierać ich. Widzieliśmy, co pokazuje ich telewizja, co kłamią na temat wojny i tego, jak wierzą w nią wszyscy Rosjanie. To bardzo okrutne, obrzydliwe – mówi z oburzeniem Władimir.

Po spędzeniu kilku dni w Petersburgu rodzina zorganizowała wyjazd do Estonii, gdzie planowali zatrzymać się. Jednak według nich Ukraińców jest już dość i nikt nie chce nowych przybyszów. „Rozmawialiśmy z kilkoma uchodźcami i powiedzieli, że nie ma już pracy, nie ma już miejsca, i polecili zniknąć gdzie indziej. Popatrzyliśmy na ambasady krajów w Estonii i wybraliśmy misję kanadyjską Poszliśmy to zobaczyć i zapytaliśmy ludzie, którzy tam pracowali, gdzie można było ubiegać się o azyl. Bardzo dziwnie reagowali, jakby nie wiedzieli, co się dzieje w naszym kraju. Mówili, że nikomu nie mogą pomóc, że nie. I poradził nam, żebyśmy jedź do Polski, jest silniejsza ambasada i ma większe prawa – opowiadają o swoich podróżach Jelena i Vladimir.

Kiedy zadzwonił do ambasady w Warszawie, niestety nie usłyszał nic pocieszającego. Osoba, która rozmawiała z Jeleną wyjaśniła, że ​​Kanada wstrzymuje obecnie przyjmowanie uchodźców i że konieczne będzie ponowne złożenie wniosku nieco później.

Uznawszy, że nie ma sensu przebywać w Estonii, ukraińska rodzina kupiła za ostatnie pieniądze bilety lotnicze do czeskiej stolicy, co polecili im także inni poznani rodacy. „Z Pragi już tylko krótki postój. Pojedziemy dalej, do jednej z czeskich wsi, gdzie zaczynają się wiosenne prace w polu. Teraz wśród Ukraińców krąży plotka, że ​​nie warto jechać do dużych europejskich miast bo tam już wszystko jest zajęte to lepiej wybrać małe miejscowości, wsie, miasteczka, bo tam łatwiej znaleźć pracę, zwłaszcza w rolnictwie.. a ja się niczego nie bałam, wszystko pracowałyśmy bo wszystko straciliśmy naszą własność, wszystko, na co zarobiliśmy w życiu. Nie mamy nic – mówi Włodzimierz. On i Jelena nadal otrzymują ukraińskie emerytury, ale nie mogą z nich korzystać.

„Właśnie w tym czasie doszliśmy do naszej wiedzy. Miejmy nadzieję, że nigdzie nie znikną, a kiedy wrócimy, możemy odebrać wszystko do ostatniego grosza „, planuje starsza para. Teraz nazywają siebie bezdomni, ale powiedzą, że nie będą spać ciężko – zrobią co w ich mocy, aby zatrzymać wnuka”. Właśnie wtedy przyszło nam to do wiadomości. Przeżyliśmy – to najważniejsze, teraz wszystko będzie proste. „Nikt się nie boi”, powtarzali kilkakrotnie podczas naszego spotkania.