11 marca Litwini wykazali się żelazną wytrzymałością, szturmując sklepy swoich polskich sąsiadów.

„Wakacje czy nie, muszę coś zjeść” – zażartował rodak, który załadował kufer pełen towarów.

W piątek rano do Polski napłynęły konwoje samochodów. Po wizycie w suwalskich centrach handlowych poczujesz się jak w swoim rodzinnym kraju: wszyscy wokół mówią po litewsku.

Na parkingach stoją prawie wyłącznie samochody zarejestrowane na Litwie. Nawet nie chcesz sobie wyobrażać, jak musieli się czuć Polacy, którzy tego dnia chcieli wybrać się na zakupy: nie było już dla nich miejsca ani towaru.

Choć setki Litwinów, w tym także z Alytis, święto Odzyskania Niepodległości Litwy spędziło przechadzając się po suwalskich centrach handlowych, zapewniali, że nie zapomnieli o tym ważnym dla Litwy święcie.

„Nie ma co wymyślać takich bzdur, że jeśli 11 marca przyjadę do Polski na zakupy, to znaczy, że święta nie są dla mnie ważne albo że nie jestem patriotą, zajmę sobie jakieś 6 godzin i wrócę impreza Tyle, że nie mam zbyt wielu wolnych dni, na Litwie wszystko jest droższe, znalazłem okazję na zakupy i nie widziałem żadnego grzechu, naprawdę kocham Litwę” – powiedział Kęstutis z Druskina, dlaczego tak się stało przyjechał do Polski.

Prawdą jest, że ani jeden Litwin, który stał w kolejce do kasy ponad godzinę lub dłużej, nie przyznał się, że 11 marca popełnił błąd, udając się do Suwałk, bo żałował straconego czasu i przepychanek w sklepach. nie uszczęśliwiło go.

„Jestem tu nie pierwszy raz, ale nie przyjechałam tu na wakacje. Złapałam się za głowę, kiedy zobaczyłam, co się tu dzieje. Mówiłam już mężowi: „Zawróćmy i idźmy do domu Ledwo znaleźliśmy miejsce do zaparkowania samochodu, a kiedy czekałam na wózek z towarem, wszyscy zostali zabrani, nawet tych produktów już nie chcę, jeśli tak jest” – powiedziała Litwinka, która skończyła zakupy i przygotowywał się do powrotu do domu.

„Nie spieszę się. Tu poczekałem, teraz pójdę do innego sklepu. Tak, zostawiamy w Polsce dużo pieniędzy. Co robić? Każdy chce taniej i kalkuluje, co mu się najbardziej opłaca. My przyjedźcie tu tylko ze względu na różnicę w cenie” – powiedziała Jūratė z Lazdi.

Jak wiele innych zapewniała, że ​​niższe ceny sprowadzą je do Polski, podczas gdy na Litwie będą kosztować tyle samo – u nas będą je kupować.

Ja też uległam „gorączce” polskich centrów handlowych. W piątek rano przekroczyłem granicę Polski po otrzymaniu trójkolorowej flagi, którą ozdobiłem swój samochód, z rąk wójta gminy Lazdijai Artūrs Margelis.

Choć widziałem, jak wielu rodaków, którzy otrzymali podarowane przez burmistrza trójkolory, było zadowolonych i witało ich z uśmiechem, to nie widziałem w Polsce samochodów ozdobionych litewskimi trójkolorami.

Najwyraźniej nie to było najważniejsze, bo po prostu nie było gdzie zaparkować tych samochodów. Po kilku wycieczkach po dużych galeriach handlowych moja cierpliwość się wyczerpała i udałem się do sklepu położonego dalej, rzadziej uczęszczanego przez Litwinów.

Jeśli już dotarłem, muszę iść na zakupy. Załadowałem wózek pełen towaru, za który zapłaciłem około 70 euro.

Kupiłem twarożek, olej, mąkę, wędliny, jogurty różne, smarowidła, czekoladki, ciastka, batoniki, wodę mineralną, wino, szynkę wędzoną, pieczywo, proszek do prania, środki czystości, cukier, sos pomidorowy, makrelę wędzoną na gorąco i inne produkty spożywcze.

Trudno sobie wyobrazić, że za taką kwotę na Litwie można kupić tak wiele. Ale taka „ratunkowa podróż” do Polski wymaga czasu, wytrwałości i cierpliwości.