„Pracownicy socjalni samodzielnie lub w imieniu lekarza oceniają potrzeby w zakresie usług socjalnych dla pacjenta i jego bliskich. A potem w pełni dbają o to, aby pacjent otrzymał niezbędną pomoc, np. organizuje grupy samopomocy, prowadzi kursy zatrudnienia, rozwoju umiejętności i umiejętności społecznych, pomaga w wypełnieniu niezbędnych dokumentów medycznych” – wyjaśnia SAM z Oddziału Podstawowej Opieki Zdrowotnej. Opieka Zdrowotna, Stomatologia i Rehabilitacja Medyczna Oddziału Zdrowia Osobistego Specjalista Virginija Karaliūtė Žulienė.

Pracownica socjalna Irina Šiaudvytienė, członkini zarządu Krajowego Stowarzyszenia Pracowników Socjalnych Zdrowia, mówi, że pracownik socjalny w zespole lekarza rodzinnego poszerza możliwości pomocy pacjentowi: „Pracownik socjalny pomaga w rozwiązywaniu problemów społecznych które dotykają pacjenta, aby poradzić sobie z pojawiającymi się trudnościami. Otwarta i przyjazna relacja z pacjentem pozwala zrozumieć, dlaczego dana strategia leczenia nie działa, jak pomóc pacjentowi się zaangażować, co zrobić, aby przepisane leczenie było jak najbardziej skuteczne.

Według I. Šiaudvytinė pracownik socjalny przychodzi na ratunek, gdy rozwiązanie problemów zdrowotnych jest dla danej osoby zbyt trudne: „Pracownicy socjalni mogą udzielić praktycznej pomocy, gdy dana osoba ze względu na stan zdrowia nie jest wystarczająco mobilna, pomóc jej w wyjeździe do lekarza, pomoc przy rejestracji w placówkach zdrowotno-socjalnych lub innych niezbędnych placówkach. Specjaliści ci mają możliwość uzyskania prawa do formalnego reprezentowania pacjentów i pomocy im w poruszaniu się po systemie, zrozumieniu, gdzie i jakie usługi mogą uzyskać.

Specjaliści ci motywują i edukują pacjentów, aby przestrzegali planu leczenia, a nie go przerywali, aby w pełni zrozumieć swój stan zdrowia i pomóc rozpoznać jego pozytywną i negatywną dynamikę. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób starszych i pacjentów z chorobami onkologicznymi.

Zdaniem rozmówcy pracownik socjalny jest swego rodzaju pośrednikiem pomiędzy lekarzem a pacjentem. „Lekarz rodzinny zauważa sygnały niebezpieczne dla zdrowia człowieka i je analizuje, zwraca się do pracownika socjalnego i prosi o rozmowę, aby dowiedzieć się więcej – jakiego wsparcia, poza leczeniem, potrzebuje pacjent” – powiedziała rozmówczyni.

Pracownicy socjalni zapewniają także wsparcie emocjonalne, np. w przypadku żałoby, poważnej choroby w rodzinie czy utraty pracy, która często może stać się przyczyną złego stanu zdrowia. „Ważne jest, aby dana osoba czuła się bezpiecznie i mogła porozmawiać o tym, co ją martwi, co jest nie tak, poprosić o pomoc. Pracownik socjalny to ktoś, kto potrafi to usłyszeć” – mówi I .Šiaudvytienė.

Podczas interakcji z pacjentami pracownicy socjalni mogą pomóc w leczeniu i identyfikowaniu przypadków zaburzeń emocjonalnych. „Pracownicy socjalni, udzielając wsparcia emocjonalnego, są w stanie udzielić profesjonalnej i ukierunkowanej porady, mają do tego wszelkie kompetencje. Gdy zauważą poważniejsze problemy, kierują pacjentów do ośrodków zdrowia psychicznego lub przekazują informację innym członkom gabinetu lekarza rodzinnego. zespołu w celu zaplanowania dalszej strategii leczenia” – zauważyła I. Šiaudvytienė.