„Podobnie jak w przypadku większości moich prac, pomysł na ten performance wziął się z obserwacji otoczenia. Często ludzie się nie rozumieją, ponieważ ukrywają swoje prawdziwe uczucia za słowami, które zwykle są znacznie słabsze niż myśl czy uczucie. Czasami słowa – takie jak miłość, ból czy szczęście – mogą oznaczać zupełnie różne rzeczy dla różnych ludzi.

Komunikując się za pomocą słów, tworzymy labirynty, z których później próbujemy uciec w poszukiwaniu ciszy. Język jest naszym własnym tworem, często nie jest w stanie dokładnie oddać myśli czy uczucia, które chcemy wyrazić słowami. Często nadajemy im konotacje, jakich w danej chwili pragniemy. W ten sposób toniemy w interpretacjach i przekazujemy wprowadzające w błąd informacje. Powstają najróżniejsze sytuacje, od dramatów po komedie…

Tworząc choreografie, staram się znaleźć jak najdokładniejszy sposób na przełożenie myśli na język ruchu. W moich pracach nie próbuję niczego rozwiązywać, uczyć ani wyjaśniać. Cieszę się, jeśli moje prace zachęcają widzów do refleksji i odkrywania własnych prawd i odpowiedzi” – mówi o swojej pracy choreograf M. Rimeikis.

Według niemieckiego krytyka tańca Borisa Michaela Gruhla (tanznetz.de), „środkowa część przypomina powolne Adagio, przynajmniej w tradycji muzyki klasycznej – „Blind Words” Martynasa Rimeikisa, dyrektora artystycznego Baletu Litewskiego Narodowego Teatru Opery i Baletu w Wilnie. Wychodzą trzy pary tancerzy z mgły, ale to muzyka, która im towarzyszy, najpierw zwraca uwagę: „Music for pieces of wood” Steve’a Reicha. Do minimalistycznej muzyki pięciu par drewnianych kawałków nastrojonych na określoną tonację, tańczące pary stopniowo rozwijają się dynamika ich różnic – najpierw ledwo dostrzegalna, potem coraz bardziej wyczuwalna.

Ostatecznie zmiany prowadzą do dezintegracji – soliści zaczynają oddzielać się od grupy. Tancerze łączą się w pary, znów rozdzielają – pozostaje wrażenie, że całej tej akcji podsyca niepokój wywołany ciasnością sceny, ograniczoną ślepą betonową zaporą w głębi sceny. Zmienia się oświetlenie, muzyka też: piosenki Meredith Monk, kilka świetnych odcinków dla duetu solistów, fuzja sztuki wokalnej i tańca, kolejne delikatne nawiązanie do stepu z dwóch tradycji, rozpływając się w obfitości opcji tańca nowoczesnego.

Kiedy grupa powraca i dialogi między tancerzami zostają wznowione, tajemnicza wokalizacja odgłosów oddechu przyczynia się do ekspresji tańca – dźwięków, z których wiele przywołuje skojarzenia erotyczne lub seksualne. Wreszcie, kiedy wszystkie statyki zostały przezwyciężone, kiedy publiczność już doświadczyła, jak poruszające się w tańcu potwory zamieniają się w żywych tancerzy, nie potrzeba więcej słów. „Ślepe słowa”? Nie, otwórz oczy do tańca!

Martynas Rimeikis jest twórcą wyjątkowego projektu

Dyrektor artystyczny baletu LNOBT, choreograf Martynas Rimeikis wyróżnia się wyjątkowym talentem artystycznym i wyjątkową cechą twórczą. Publiczność w Kłajpedzie zna tego twórcę jako jedno z najczęściej odwiedzanych przedstawień w repertuarze Państwowego Teatru Muzycznego w Kłajpedzie, a litewska publiczność zna tego twórcę jako choreografa spektaklu tanecznego KVMT „Eglė žalčių karalienė”, który jest zwykle prezentowany na trasach koncertowych . .

w 2012 r. Projekt warsztatów choreograficznych „Impuls twórczy” zainicjowany przez dyrektora artystycznego baletu LNOBT, słynnego polskiego choreografa K. Pastorsa, zachęcił pana Rimeikisa do spróbowania swoich sił w zawodzie twórczym. W ramach tego corocznego projektu Rimeikis tworzy swoje pierwsze kompozycje choreograficzne „Czekając na Godota” (2012), „Podróż” (2013), „Adagio na smyczki” (2014), „One” (2016). w 2014 roku nazwisko choreografa po raz pierwszy zostało zauważone przez międzynarodową taneczną publiczność, kiedy „Czekając na Godota” zostało zaprezentowane na corocznych targach tańca „Internazionale Tanzmesse NRW” odbywających się w Düsseldorfie.

Miniatury tańca współczesnego, stworzone dla studentów wydziału baletu Państwowej Szkoły Artystycznej im. MK Čiurlionisa, przyniosły młodemu choreografowi także sławę na międzynarodowych konkursach tanecznych i pomogły wykonawcom zdobywać nagrody. Próbował też swoich sił w teatrze dramatycznym i na planie filmowym, tworząc choreografie do spektaklu „Tamariksa žydėjimas” (teatr dramatyczny Panevėžys Juozos Miltinii, reż. Ramutis Rimeikis, 2006) oraz filmu „Nematoma” (reż. Ignas Jonynas, 2017 ).

w 2015 roku choreograf zadebiutował w LNOBT pierwszym jednoaktowym baletem „Wherever We Were Not”, zaprezentowanym w tryptyku baletowym „Bolero +” z baletami Itzika Galilisa i K. Pastora i od razu zdobył panu Rimeikisowi pierwszą „Złoty Krzyż Sceniczny” za najlepszą choreografię. w 2017 roku na tej samej scenie wystąpił kompletny balet „Procesas” według powieści Franza Kafki pod tym samym tytułem, przynosząc choreografowi drugi „Złoty Krzyż sceny”, otrzymując nie tylko pochwały krytyków i publicznej, ale także nadawane na arenie międzynarodowej w kanale telewizyjnym „Mezzo”.

Pierwsza praca choreografa w Państwowym Teatrze Muzycznym w Kłajpedzie – w 2019 roku – spotkała się z takim samym szerokim oddźwiękiem i została wyemitowana na kanale „Mezzo”. odbył się tu dwuczęściowy spektakl taneczny oparty na neoklasycznym balecie „Eglė zalčių karalienė” (1960) Eduarda Balsiego. Choreograf zdobył trzeci „Złoty Krzyż Sceniczny” za „Eglė žalčių karalienė” oraz jednoaktowy spektakl taneczny „Dni, minuty” oparty na specjalnie stworzonej muzyce elektronicznej Mariji Paškevičiūtė (część tryptyku LNOBT Ballet, 2019).

Wśród najnowszych prac choreografa znajdują się „Blind Words” oparte na utworach Steve’a Reicha, Lawrence’a Englisha i Meredith Monk („Blind Words”, będące częścią tryptyku BER Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu, a także jako spektakle taneczne Roberta Bondary i Aleksandra Ekmana, 2020) oraz jednoaktowy balet „Święta wiosna” do muzyki Igora Strawińskiego (część Dyptyku baletowego LNOBT z jednoaktowym baletem K. Pastora, 2021).

Choreograf powrócił do twórczości narodowej w swoim najnowszym dziele, reżyserując i tworząc choreografię do opery-baletu Felixa Bajora „Baranek Boży” (1982), który po czterech dekadach otrzymał swoją premierę na scenie LNOBT w 2022 r. w listopadzie.

27 maja, 18:30 W Domu Rybaka w Kłajpedzie zostanie zaprezentowany publiczności tryptyk spektakli tańca współczesnego z Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki „BER” w Poznaniu, na który składają się „Zabierz mnie ze sobą” Roberta Bondary, „Odcinek 31” Aleksandra Ekmana („Odcinek 31”) i „Ślepe słowa” Martyna Rimeikisa.

Będzie to pierwsza prezentacja spektaklu za granicą, a dla publiczności Państwowego Teatru Muzycznego w Kłajpedzie – niepowtarzalna okazja do zapoznania się z twórczością trzech znanych choreografów.

Wyjazd zespołu baletowego Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki z Poznania do Kłajpedy wspierany jest przez Administrację Województwa Wielkopolskiego oraz Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP w ramach programu „Inspirująca kultura”.