Przebywając w litewskim mieście portowym, ukraińska rodzina przygotowuje się do spotkania z siódmym członkiem rodziny – piąta córka lub pierwszy syn urodzi się na Litwie tej zimy – wynika z komunikatu prasowego.

Przedszkole czuje się jak w domu

„Nie wiemy jeszcze, czego oczekujemy – dziewczynki czy chłopca, ale wiemy na pewno, że dziecko urodzi się tutaj, na Litwie. Jesienią dziewczęta również zaczną tu chodzić do miejscowej szkoły. że studiują tutaj – zapisałam ich do szkoły rosyjskojęzycznej i myślę, że nie powinno to być dla nich trudne – Julia dzieli się swoimi najbliższymi planami.

– Kiedy w kwietniu przyjechałem na Litwę, rok szkolny już się kończył, więc starsi Diana i Katerina kończyli go w ukraińskiej szkole na odległość. Nie można było zapisać pięcioletniej Sofii do przedszkola – nie było już miejsca”.

Ponieważ 10- i 14-letnie dziewczynki uczyły się zdalnie, a matka opiekowała się małą Sofią i dwuletnią Valerią, rodzina była zmuszona cały czas siedzieć w domu.

„Chodziliśmy z dziewczynami na spacer po parku i tyle. gdzie je zabrać i całkiem przypadkiem Czerwony Krzyż polecił mi skontaktować się z tym świetlicą dla dzieci – tutaj nam pomogą, będą zajęci dziećmi – mówi Julia.

– I rzeczywiście: w ośrodku zostaliśmy bardzo ciepło przyjęci. To centrum to jedna wielka przyjazna rodzina. Czujemy się tu jak w domu, gdzie się nami opiekują – na początku pomagali dzieciom z jedzeniem i ubraniami.”

Chociaż najmłodsza, dwuletnia Valerija, jest jeszcze za mała, by uczęszczać do przedszkola, jej matka również ją tu przyprowadza i spędza czas ze wszystkimi córkami.

„Centrum organizuje różne imprezy, na które uczęszczają również moje córki, głównie Katerina, ale Sofia też się do tego przygotowuje. Moja córka i ja nauczyłyśmy się piosenki na święta – ona chce śpiewać. Dzieci bardzo to lubią ”- mówi matka czterech córek.

Dzienne świetlice „Liberi” należące do sieci organizacji „Save the Children”, która przejęła opiekę nad dziećmi i kobietami w ciąży przyjeżdżającymi z Ukrainy na Litwę, organizowały również wizyty Julii u lekarzy i konsultacje ginekologiczne.

W domu rodziców wybuchł pożar – nie było dokąd iść

Rodzina mieszka w mieście portowym w lokalach socjalnych zapewnianych przez gminę. Dopóki go nie otrzymał, czasowo wynajął mieszkanie:

„Musieliśmy wykonać wiele telefonów, zanim go znaleźliśmy – nikt nie chciał wynajmować mieszkania dużej rodzinie. A zaraz po przyjeździe na Litwę mieszkaliśmy przez kilka dni w hotelu w Szawlach. Mój mąż pracował jako kierowca dalekobieżny dla jednej z firm w tym mieście, ale do tego czasu znalazł już nową pracę w mieście portowym i od razu szukaliśmy noclegu w Kłajpedzie – powiedziała Juliia.

Zdjęcie: Algirdas Kubaitis. / Julia z najmłodszą córką Valerija

To prawda, że ​​musiała się bardzo wysilać, a nawet kłócić z mężem, żeby został do pracy na Litwie i nie wrócił na Ukrainę.

„Mężczyzna zadał sobie wiele trudu i był gotów zrezygnować z pracy w każdej chwili i wrócić do obrony kraju. Niedługo idzie na wojnę, ale jego przełożony powiedział mu, że musi pracować od 2 do 3 tygodnie, a potem zostanie zwolniony.

Błagałem go bardzo, żeby nie jechał, a jak tylko odszedł z poprzedniej pracy, powiedziałem mu, żeby przygotował się na spotkanie z nami na Litwie, bo już przyjeżdżamy do niego z walizkami. Zrobiłam to celowo, bo wiedziałam, że jak wróci, to pójdzie na wojnę, a my zostaniemy na Ukrainie – przyznaje 34-latka.

Błagałem go, żeby nie szedł.

Pobyt na Ukrainie był dla niej zbyt trudny:

„W pierwszych dniach wojny większość ludzi wyjechała – jedni wyjechali za granicę, inni po prostu pojechali na wieś, bo tam było bezpieczniej. Nasz dom był pusty, nie zostało tylko kilka osób. Wyjdź.W ciągu dnia, gdy szedłem do sklepu po produkty, ciągle wyły syreny.Kiedy je usłyszałem, pobiegłem do domu, bo wokół domu były dzieci.

Biegnę, bo muszę się ukryć, ukryć moje dzieci. To było bardzo przerażające i trudne – zarówno fizycznie, jak i moralnie – wzdycha Julia.

Początkowo postanowiła pojechać do rodziców, do wsi, gdzie nie jest tak niebezpiecznie, ale w ich domu wybuchł pożar – spłonął dach domu, więc nie było dokąd pójść.

Urodzi swoje piąte dziecko na Litwie

Po długiej rozmowie z mężczyzną, który nalegał, aby Julia poczekała u niego w domu, kobieta jednak przygotowała się i powiedziała do mężczyzny: „Przygotuj się na spotkanie z nami, bo już mamy nasze torby”.

Chociaż przygotowała się, Julia długo nie mogła wyjść:

„Ostrzelali Żytomierz, drogi były zablokowane i ludzi nie można było ewakuować z miasta. Później zaczęły kursować autobusy, aby zabrać i zabrać mieszkańców. Gdy tylko o tym usłyszałem, pojechaliśmy do Równego autobusem z Belaya Cerkovė. tam przesiadka, pojechaliśmy do polskiej granicy. Już w ciągu dnia przeszliśmy z naszymi dziećmi pieszo granicę Polski. Czekał na nas mężczyzna.”

Rodzice i siostra Julii pozostali na Ukrainie.

„Moja siostra wyjechała na Cypr pierwszego dnia wojny. Została tam przez miesiąc, potem przyjechała na Litwę i tam została z dzieckiem, ale wróciła na Ukrainę. Tam był jej mąż, chciał wrócić do domu, ale już przez pierwsze dni tego żałował.

Teraz też mówi, że się pakuje, bo się martwi – jest strona białoruska. Chociaż jej mąż nie jest na wojnie, ludzie pracują tak, jakby życie toczyło się dalej, ale czy możesz powiedzieć, że to normalne, gdy syreny ciągle wyją?”, pyta retorycznie Juliia.

„Oczywiście, że chcemy wracać do domu, ale bardzo dobrze rozumiem, co to znaczy żyć, gdy jest wojna, kiedy wyją syreny i nie wiadomo, gdzie wyląduje rakieta. Wczoraj napisał, że rakiety dotarliśmy do naszego miasta.Byliśmy tam – ukrywaliśmy się, przeszliśmy przez to, czuliśmy wielki strach.Ja też wiem, co to znaczy żyć pod spokojnym niebem, więc nie mieliśmy w planach powrotu teraz .

Oczywiście nie możemy też zdecydować się na pozostanie tutaj. Mamy nadzieję, że wkrótce się to wszystko skończy, ale nie mamy jeszcze żadnych konkretnych planów – mówi Julija.

Jej piąte dziecko urodzi się zimą i rodzina przygotowuje się do przyjęcia jej na Litwę.