Tutaj powodują odbicia, a czasami mogą również powodować problemy, takie jak uszkodzone kable wysokiego napięcia. Największe niebezpieczeństwo pojawia się, gdy Słońce jest najbardziej aktywne – aktywność zmienia się w cyklu 11-letnim, najbliższe maksimum nastąpi za kilka lat. A teraz naukowcy po raz pierwszy wykazali, że aktywność interakcji zmienia się w ciągu roku.

Aby to zrobić, wykorzystali dane z dwóch misji magnetosfery NASA, THEMIS i MMS, obejmujących pojedynczy cykl aktywności słonecznej. Naukowcy szukali oznak niestabilności Kelvina-Helmholtza. Zjawisko to można zaobserwować w wielu miejscach w naszym otoczeniu: na przykład, gdy wiatr tworzy fale na powierzchni jeziora lub gdy para z wrzącego czajnika wiruje i rozprzestrzenia się.

Na szczycie magnetosfery fale są powodowane przez wiatr słoneczny; są jednym z głównych sposobów, dzięki którym cząsteczki wiatru wnikają głębiej, podobnie jak fale na powierzchni jeziora mieszają się z powietrzem, tworząc rozpryski. Okazało się, że siła fal zmienia się w zależności od pory roku: są najsilniejsze podczas równonocy, a najsłabsze podczas przesileń.

Podczas równonocy oś obrotu Ziemi jest zorientowana prostopadle do Słońca; podobno taki układ gorzej odpycha wiatr. Podczas przesilenia jeden lub drugi biegun jest najbardziej skierowany w stronę Słońca; można powiedzieć, że wiatr słoneczny uderza wtedy z pełną siłą w magnetosferę i jest skuteczniej odpychany.

Możliwe, że ten wynik wyjaśnia, dlaczego tak jasne zorze polarne były obserwowane nawet na Litwie w ostatnich miesiącach: nie tak dawno równonoc oznaczała, że ​​fale w magnetosferze są najsilniejsze, a zatem wiatr słoneczny najlepiej przenika do atmosfery. Oczekuje się, że zorza polarna zaniknie latem i ponownie nasili się jesienią.

Ogólnie rzecz biorąc, wiatr słoneczny może zaszkodzić sondom kosmicznym i astronautom, dlatego bardzo ważne jest prognozowanie pogody kosmicznej, zwłaszcza teraz, gdy planuje się coraz więcej misji kosmicznych, w tym powrót ludzi na Księżyc i późniejsze loty na Marsa i dalej .