A wcześniej tak nie było. Mówiłem już, że po upadku carskiego imperium rosyjskiego odrodzone państwa litewskie i polskie nie dzieliły swoich terytoriów i walczyły między sobą. Na ogół Polacy zgłaszali roszczenia terytorialne do całej Litwy. W praktyce tych roszczeń nie można było zrealizować, ale i bez tego Polacy wtedy całkiem nas ogarnęli, zabierając ziemie wileńskie i suwalskie.

Co do Wilna to to prawda, że ​​Litwini stanowili wówczas bardzo niewielką część mieszkańców miasta, dlatego Polacy uważali je za polskie. Tymczasem na Suwalszczyźnie, zwłaszcza we wschodniej części, dużą część ludności stanowili Litwini. Większość z nich mieszkała w pobliżu Sekwany.

W okresie międzywojennym Litwini byli szczególnie prześladowani – niszczone były organizacje litewskie, szkoły itp. Nasi ludzie musieli trzymać się bardzo mocno, żeby nie stracić litewskości. Wiele nie przetrwało, ale ten utknął.

Dziś w litewskiej „twierdzy” w Polsce – mieście Puńsk – Litwini stanowią aż 75%. populacja. Prawdą jest, że w Puńsku jest około tysiąca mieszkańców, więc w wartościach bezwzględnych nie ma tak wielu Litwinów. W Sejnach jest jeszcze mniej Litwinów – około 500. Jednak w Sejnach jest szkoła „Žiburio” prowadzona przez państwo litewskie, do której uczęszcza około 100 dzieci mówiących po litewsku.

Zdjęcie: Alvydas Janušević. / Punk, Polska

Wiedząc, że Polacy nie tolerują zbytnio mniejszości narodowych, uważam, że najmniej, na co Litwini etniczni zasługują, aby zachować swoją litewskość, jest nasza wizyta na ich ziemi. W końcu takich krajów na świecie jest niewiele, jeśli w ogóle. Mówię oczywiście o etnicznych Litwinach, a nie o nowych emigrantach z Londynu czy Peterborough. Zwłaszcza, że ​​nie trzeba zbaczać z drogi, Puńsk znajduje się tuż za granicą z Litwą.