Amerykański i kanadyjski pisarz William Gibson w 1984 r. opublikował książkę Neuromancer, która przedstawiła wizję przyszłości tak sugestywną dla XX wieku, że obecnie plasuje się obok Nowego wspaniałego świata Aldousa Huxleya i Roku 1984 George’a Orwella.

Klasyczna powieść wreszcie ukazała się w języku litewskim – przetłumaczona z angielskiego przez Anitę Kapočiūtė i opublikowana przez Kitos knogos. Neuromancer był pierwszym kompleksowym spojrzeniem na cyfrową przyszłość ludzkości. Książka rzuca wyzwanie sposobowi, w jaki postrzegamy technologię i siebie, zmieniając krajobraz wyobraźni. W. Gibson spopularyzował termin „cyberprzestrzeń”, którego po raz pierwszy użył w swoim poprzednim opowiadaniu.

Za pioniera gatunku cyberpunk uważa się także W. Gibsona, a „Neuromantas” to pierwsza i najważniejsza książka tego gatunku, która stała się inspiracją dla filmu „Matrix” (reż. L. i L. Wachowskich, 1999). Cyberpunk to gatunek science fiction osadzony w futurystycznej dystopijnej scenerii, w której życie podziemne spotyka się z zaawansowaną technologią. Prace Cyberpunk dotyczą postępu technologicznego i naukowego, takiego jak sztuczna inteligencja i cyberprzestrzeń, i osadzają się w krajobrazie upadku i upadku społeczeństwa.

Główny bohater Neuromancera, Case, był jednym z najgorszych złodziei danych w Matrixie, ale kiedyś wkurzył ludzi, których nie powinien był wkurzać. Aby dać mu nauczkę, uszkodzili system nerwowy Case’a i uniemożliwili mu dostęp do cyberprzestrzeni. Teraz tajemniczy nowy pracodawca daje mu ostatnią szansę: zatrudnia go do poprowadzenia ataku mającego na celu pokonanie niewyobrażalnie potężnej sztucznej inteligencji. Z pomocą Molly, ulicznej samurajki o lustrzanych oczach i swojej zmarłej nauczycielki Dixie, której świadomość została nagrana na taśmie, Case wyrusza na przygodę.

Jednym z powodów, dla których kultowa powieść nie była tłumaczona na język litewski od prawie 40 lat, jest wyrafinowany styl autora i szczegółowe słownictwo technologiczne. Co ciekawe, autor pisząc w powieści o wynalezionych współcześnie technologiach wyobrażał sobie je nieco inaczej niż w rzeczywistości. Jednak tłumaczka A. Kapočiūtė, miłośniczka fantastyki naukowej i tłumacząca wiele podobnych dzieł, twierdzi, że najtrudniejsze było przeniesienie na język litewski złożonej konstrukcji zdaniowej W. Gibsona.

„Wszystkie te rozmowy o znaczeniu oddania atmosfery książki, o wyjątkowej, wizualnej naturze stylu W. Gibsona są oczywiście prawdziwe, ale jeśli dobrze to przetłumaczysz, nie zepsujesz „wizualności”. trudniej, gdy spojrzysz na długie, złożone i wyjątkowo skonstruowane zdanie, rozumiesz, co jest napisane, ale to wcale nie wystarczy, musisz jeszcze przepisać to zdanie w sposób płynny i zrozumiały po litewsku. dotyczy każdego przetłumaczonego tekstu, parafrazując znane powiedzenie: „wszystkie wyzwania tekstowe są równe, ale niektóre są równiejsze”. Ale jakoś dałem sobie radę… aż do następnego zdania. Kwestie techniczne są o wiele mniejszym wyzwaniem, zawsze można zapytać Pana Google’a lub kogoś, kto wie lepiej” – mówi tłumaczka A. Kapočiūtė o wyzwaniach związanych z tłumaczeniem Neuromant.

W. Gibson otrzymał zlecenie napisania powieści od amerykańskiego wydawnictwa publikującego wczesne książki science fiction. Przed „Neuromantas” autorka opublikowała kilka opowiadań. Po napisaniu trzeciej części powieści W. Gibsona w kinach pojawił się film „Łowca androidów” (reż. Ridley Scott, 1982) na podstawie powieści Philipa K. Dicka „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?” Już 20 minut później W. Gibson obawiał się, że pisana przez niego książka jest w niebezpieczeństwie, bo wszyscy będą go podejrzewać o skopiowanie filmu – autor przepisywał rękopis „Neuromancera” dwanaście razy.

Po wydaniu książki nie prowadzono żadnej większej kampanii reklamowej, ale jej popularność wzrosła dzięki przekazom ustnym od zachwyconych czytelników. Neuromantas zdobył trzy główne nagrody science fiction: Hugo, Nebula i Philip K. Dick. Magazyn Time umieścił Neuromancera na liście 100 najlepszych powieści anglojęzycznych napisanych po 1923 roku.