„Firmy ubezpieczeniowe, zachęcając do zakupu ubezpieczenia na wypadek poważnych chorób, twierdzą, że pomoże ono wyzdrowieć z poważnej choroby, takiej jak nowotwór, zawał serca, udar mózgu, złagodzić społeczne skutki poważnej choroby i odnaleźć na nowo swoją drogę życiową. Gwarantujemy również, że w przypadku zdiagnozowania u Ciebie jednej z poważnych chorób, w ramach otrzymanego ubezpieczenia będziesz w stanie pokryć wszelkie trudności finansowe, których możesz doświadczyć w związku z poważną chorobą. Prawda jest jednak zupełnie inna” – stwierdził prawnik.

Według niego, aby uniknąć problemów z towarzystwami ubezpieczeniowymi, należy zbadać kilka istotnych kwestii z prawnego punktu widzenia.

Na co warto zwrócić uwagę przy zawieraniu umowy

„Przede wszystkim po złożeniu przez ubezpieczającego wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia w formie określonej przez zakład ubezpieczeń, w której następuje wybór przedmiotu dodatkowego ubezpieczenia – ubezpieczenia od choroby krytycznej, zakład ubezpieczeń dokonuje oceny ryzyka ubezpieczeniowego związanego z do wieku ubezpieczającego, a przede wszystkim stanu zdrowia ubezpieczonego i perspektyw jego pogorszenia” – precyzuje R.

Z tego powodu, zdaniem prawnika, ubezpieczenie na wypadek choroby krytycznej jest nierozerwalnie związane z wypełnieniem ankiety dotyczącej stanu zdrowia ubezpieczonego. Towarzystwo ubezpieczeniowe może ograniczyć ważność ryzyka ubezpieczeniowego w przypadku wystąpienia określonych zdarzeń ubezpieczeniowych. Zdaniem R. Baliūtisa bardzo ważne jest zwrócenie uwagi na ewentualne klauzule ważności ryzyka ubezpieczeniowego, gdyż takie zdarzenia automatycznie uznawane są za nieubezpieczalne.

Prawnik przypomina również, że ubezpieczyciele zbierają dane o stanie zdrowia ubezpieczonego przed podpisaniem umowy. Ponadto, badając okoliczności zdarzenia mogącego zostać uznane za zdarzenie podlegające ubezpieczeniu, ma on prawo uzyskać od osobistych zakładów opieki zdrowotnej dane o stanie zdrowia ubezpieczonego.

Dlaczego wypełnienie kwestionariusza jest tak istotne

Jak wskazuje prawnik, zakład ubezpieczeń ma prawo nie wypłacić świadczenia ubezpieczeniowego, jeżeli ubezpieczający nie przekazał firmie informacji wymaganych w ankietach ubezpieczeniowych lub w innych dokumentach, podał fałszywe lub nieprawidłowe informacje lub w inny sposób wprowadził je w błąd. Dlatego też informacje zawarte w ankiecie, którą wypełnia się przed podpisaniem umowy ubezpieczenia, często mają decydujące znaczenie dla wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego.

„Problem tkwi w pytaniach zawartych w kwestionariuszu, które często są dość abstrakcyjne. Niektóre towarzystwa ubezpieczeniowe oferują kwestionariusze bardziej szczegółowe i szczegółowe (wskazują na jakie konkretne choroby są wymienione), inne mają bardziej minimalistyczną formę (podawana jest krótka lista chorób i inne choroby pozostawia się do samodzielnego wskazania), inne na ogół ograniczają się do wyszczególnienia określonych objawów.

Jeżeli przy ustalaniu, czy zdarzenie należy uznać za ubezpieczone, pojawią się sytuacje kontrowersyjne w związku z wpływem określonych schorzeń na krytyczną chorobę, istnieją wątpliwości, czy ubezpieczający podał wszystkie znane mu informacje, towarzystwa ubezpieczeniowe mają możliwość nie do wypłaty świadczeń ubezpieczeniowych na wypadek poważnych chorób spowodowanych wcześniejszymi schorzeniami, których nie określił ubezpieczający” – wyjaśnia R. Baliūtis.

Dlatego też – zdaniem prawnika – kwestia wiedzy, jakimi środkami może posłużyć się ubezpieczony w celu ochrony swoich praw do otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego, staje się bardzo istotna, jeżeli odmowa ubezpieczyciela jego wypłaty opiera się na subiektywnych argumentach, tak jakby tego nie zrobił. wspomnij o jednym. lub inne choroby wymienione w ankiecie miały wpływ na wysokość ryzyka ubezpieczeniowego.

Jakie środki gwarantują prawo ubezpieczonego do otrzymania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia

Prawnik z Kancelarii Prawnej „Prawo i garnitur” radzi rozważyć cztery ważne kroki, które mogą zagwarantować otrzymanie wypłaty ubezpieczenia.

Pierwszym krokiem, zdaniem R. Baliūtisa, jest zwrócenie się do ubezpieczyciela o wypłatę świadczenia z tytułu zdarzenia ubezpieczeniowego – zdiagnozowanej choroby. Razem należy przedstawić dowód potwierdzający zdiagnozowanie u ubezpieczonego konkretnej choroby, wszelkie dostępne dokumenty oraz informacje o okolicznościach i następstwach zdarzenia ubezpieczeniowego, niezbędne do ustalenia wysokości świadczenia ubezpieczeniowego. Zakład ubezpieczeń, po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczającego, jeżeli zdarzenie nie jest objęte ubezpieczeniem, ma obowiązek odmówić wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego w terminie 30 dni od dnia otrzymania wszelkich informacji. Ubezpieczyciel ma obowiązek wykazać okoliczności zwalniające go z wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego, a w przypadku odmowy wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego musi przedstawić ubezpieczającemu szczegółowe i uzasadnione pisemne wyjaśnienie powodów takiej decyzji.

Drugim krokiem jest rozpatrzenie sporu z ubezpieczycielem. Ubezpieczający, nie zgadzając się z odpowiedzią na żądanie wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego, może złożyć skargę do zakładu ubezpieczeń, przedstawiając dodatkowe dowody lub argumenty, prosząc o ponowne zbadanie ujawnionych okoliczności i uznanie zdarzenia za podlegające ubezpieczeniu. Ubezpieczyciel ma obowiązek rozpatrzyć odwołanie Konsumenta i udzielić mu na piśmie uzasadnionej i udokumentowanej odpowiedzi na jego reklamację nie później niż w terminie 14 dni kalendarzowych od dnia otrzymania odwołania Konsumenta.

Jeżeli ubezpieczyciel nie odpowiedział na reklamację składającego reklamację w terminie 14 dni kalendarzowych lub odpowiedź nie satysfakcjonuje składającego reklamację, składający reklamację ma prawo zwrócić się do Banku Litwy w celu rozstrzygnięcia sporu z ubezpieczycielem. Należy zaznaczyć, że decyzja Banku Litwy ma wyłącznie charakter doradczy i dlatego nie jest wiążąca ani dla składającego skargę, ani dla ubezpieczyciela.

Jeżeli sporu nie da się rozwiązać przy pomocy Banku Litwy, istnieje możliwość skierowania sprawy do sądu w ciągu roku od odmowy wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego.