Maniokas opublikował swoje stanowisko na Facebooku i zgodził się podzielić nim z 15 minut czytelnicy.

A. Januška napisał odpowiedź do K. Manok 15 minut na żądanie.

K. Manokas: Czynione są próby mobilizacji konserwatywnych wyborców

Przynajmniej wydaje mi się, że konie trzeba jakoś zatrzymać, przynajmniej retorycznie.

Wydalenie rosyjskiego ambasadora z Litwy i wezwania do demontażu pomników z czasów sowieckich to kolejny sygnał, że polityka zagraniczna Litwy staje się coraz bardziej ryzykowna, zamknięta, a wewnętrzna atmosfera bardziej histeryczna. Obwiniamy naszych najbliższych sojuszników, takich jak Niemcy, że robią zbyt mało, by nie porzucić rosyjskiego gazu i ropy.

Ale niesamowitą transformację UE, transformację niemieckiej polityki należy przyjąć z zadowoleniem i docenić. Już piąty pakiet sankcji wobec Rosji, utrzymanie jedności, inne podejście do bezpieczeństwa i obrony. Sankcje powinny ranić twojego przeciwnika bardziej niż ciebie – taka jest zasada. A powtarzanie w kółko, że to niewiele, to kiepska polityka, która grozi izolacją UE i NATO.

A to pogarsza sytuację bezpieczeństwa na Litwie. Nasza cała sytuacja bezpieczeństwa.

Tak, Rosja jest w stanie wojny z barbarzyńską wojną przeciwko Ukrainie i Ukrainie trzeba jak najwięcej pomóc. Ale jednocześnie trzeba ocenić, które działania naprawdę pomagają Ukrainie, a które tylko nam szkodzą. Politycy i odpowiedzialni obywatele muszą zrozumieć, że przy całej pomocy, miłości i szacunku dla Ukrainy interesy Litwy i Ukrainy nie są takie same.

Jesteśmy z pewnością w najniższym punkcie naszych stosunków z Rosją. Jeśli znów zaczniemy rozbierać pomniki, na liście pojawi się kolejny możliwy rosyjski cel. Czy kiedykolwiek malowaliśmy cele na naszych piersiach w konflikcie z Chinami, czy koniecznie chcemy tego samego z Rosją?

Ocena zagrożeń bezpieczeństwa i sposobów ich ograniczania wymaga chłodnego i ostrożnego umysłu, co wydaje się być coraz rzadziej spotykane w litewskiej polityce zagranicznej. Od otwarcia misji tajwańskiej i konfliktu z Chinami po coraz bardziej ryzykowną politykę wobec Rosji.

Czy istnieje jakaś przewartościowana pozycja oparta na solidnej strategii, czy tylko ograniczenie?

Tak, są tu strategie, przyznaję. Poczynając od eskalacji konfliktu z Chinami, lekkomyślne usztywnianie stanowiska wobec Rosji opiera się teraz na mile widzianej chęci skłonienia, a nawet sprowokowania, największego sojusznika Litwy, Stanów Zjednoczonych, do wzmocnienia swojej obecności na Litwie i jednocześnie zwiększyć bezpieczeństwo Litwy.

Ale jest to bardzo ryzykowna strategia, która może mieć odwrotny skutek. Nadmierne zagrożenie mogłoby doprowadzić do rewizji zdolności obronnych Litwy. Nie wspominając o stratach ekonomicznych.

Ale widzę tu coś więcej niż tylko strategię geopolityczną. Widzę w tym także chęć partii do zmobilizowania elektoratu partii rządzącej na temat Rosji, tak jak w Polsce, i bycia nadal ważnym aktorem politycznym.

Nie sądzę, aby tak ryzykowna polityka miała duże poparcie w społeczeństwie czy wśród ekspertów. Tylko ta grupa teraz krzyczy najgłośniej i jest na fali. Należy wzmocnić inne głosy. Aby stworzyć bardziej odpowiednią równowagę.

A. Januška: zniesiona polityka przywództwa

W obliczu straszliwej wojny na Ukrainie litewscy proeuropejczycy i proatlantycy stają przed problemem publicznej krytyki UE i NATO. Szczególnie trudno jest być blisko tych, którzy wcześniej bezzasadnie bili Zachód prorosyjskimi, pomocnymi idiotami lub skrajnie eurosceptycznymi stanowiskami i nadal to robią teraz, ale z „główny strumieńktóry jest zarówno emocjonalnie, jak i racjonalnie obwiniany za zachodnią warunkową bezczynność.

Nie ma uniwersalnej odpowiedzi na pytanie, jak się zachować, ale być może wszystko tkwi w pewnym umiarze i racjonalności argumentów. Kiedy można milczeć, może warto milczeć, gdy nie jest to już możliwe, warto wypowiedzieć krytyczne stanowisko. Być może siła zachodnich demokracji polega na tym, że nie boją się wewnętrznej krytyki. Trudno byłoby uzasadnić krytykę twojego rządu, bo twoje argumenty mogłyby zostać wykorzystane przez Kreml, co podważyłoby zaufanie do twojego kraju lub do UE.

Co więcej, wszyscy zauważamy, że zdaniem S. Parulskiego w percepcji wojny ukraińskiej „słowa już przegrały wojnę z obrazami, tracą coraz więcej subtelności, tajemniczości, głębi, teraz słowa są niczym więcej jak środki transportu”. , informacje, załącznik wideo”.

Inną reakcją zagorzałych pro-Europejczyków na atak może być bezwarunkowa obrona UE, argumentując, że tylko pozytywne myślenie jest pożyteczne, więc nie warto zbytnio krytykować, bo w końcu twoje słowo na Litwie jest tak małe, że nie słychać w Brukseli.

Nie wiem, jakie motywy skłoniły byłego dyplomatę i eksperta do spraw europejskich K. Manokę do wystąpienia publicznego, jak to określa – „pod prąd”. Myślę, że warto omówić jego trzy twierdzenia/argumenty, z którymi szczególnie trudno się zgodzić.

Stwierdza, że ​​1. „politycy i ludzie odpowiedzialni muszą zrozumieć, że z całą pomocą, miłością i szacunkiem dla Ukrainy interesy Litwy i Ukrainy nie są takie same”; 2. „Obwiniamy naszych najbliższych sojuszników, takich jak Niemcy, że robią zbyt mało, aby nie rezygnować z rosyjskiego gazu i ropy. … I powtarzać cały czas, że jest to drobna – skromna polityka, która grozi izolacją UE i NATO … pogarsza sytuację bezpieczeństwa Litwy … Sankcje muszą szkodzić przeciwnikowi bardziej niż tobie – oto zasada. 3. „Wypędzenie ambasadora Rosji z Litwy i wezwania do demontażu pomników z czasów sowieckich to kolejny znak, że polityka zagraniczna Litwy staje się coraz bardziej ryzykowna i zamknięta”.

1. Nieprawdą jest stwierdzenie, że interesy Litwy i Ukrainy nie są dziś tożsame. A teraz nie czas na szukanie różnic, jeśli takie istnieją. Jeśli Ukraińcy umierają za waszą wolność, a na Zachodzie wreszcie przychodzi świadomość, że tam dzisiaj rozstrzyga się przyszłość Europy, to konstruktywnie jest mówić tylko o tym, w czym innym Ukrainie możemy pomóc. Wyobrażenie sobie możliwości siedzenia w sterylnym pokoju analityka i odrzucenia napięcia emocjonalnego jest bardzo aroganckie. Interesy Ukrainy są interesami Litwy i przynajmniej możemy te interesy reprezentować w UE i NATO. Jeśli są inne interesy Litwy (a zawsze są), to dziś z pewnością nie są warte kontekstu sprzeciwu wobec interesów Ukrainy, jak robi to K. Manokas. Nawet dla obrony UE.

2. Cóż, jeśli sankcje mogą tylko zaszkodzić wrogowi. Ale jest to rzadkie i często wiąże się z poświęceniem. Współzależność z autokracjami, aw szczególności z Rosją, sięga 1990 roku, po „końcu historii”, kiedy ludzie wierzyli w budowę otwartej demokracji. Wandel przez Haendla (wymiana poprzez handel), kiedy wnieśliśmy biliony dolarów i bezwarunkowo na stworzenie nowego faszystowskiego potwora zwanego Putinism Today. To prawda, że ​​UE i NATO są najlepszymi, jakie mamy, i dlatego te struktury pozostają biegunem przyciągania dla innych krajów. Ale porzucenie krytyki jako instrumentu poprawy oznacza przestanie być Zachodem. A stwierdzenie, że krytyka Niemiec za odmowę wydobycia ropy grozi odizolowaniem nas lub pogorszeniem sytuacji bezpieczeństwa, nie jest warte poważnej debaty dorosłych. Parlament Europejski jako całość wyraźnie skrytykował Niemcy zdecydowaną większością. I to przez te zarzuty, w obliczu okrucieństw wojny ukraińskiej, Niemcy się zmieniają.

3. Jeśli poważnie potraktujemy, że wojna na Ukrainie zmienia Europę, zmienia Niemcy, to musimy zareagować samokrytycznie, jeśli się zmienimy. Dlatego istotna kwestia polityki wewnętrznej i zagranicznej Litwy wobec naszej własnej zmiany, w obliczu ukraińskiego heroizmu i po prostu heroicznej empatii narodu litewskiego wobec Ukrainy (a nie histerii, jak niektórzy chcą to określać), jest naprawdę bardzo prosta. . Czy jest jeszcze coś, co stanowi tabu dla oczyszczenia dzisiejszego wrogiego, agresywnego sowieckiego i rosyjskiego dziedzictwa, symboli i relacji? Dzisiaj najczęstszym problemem jest nie tyle to, co zostało zrobione, co (z jakiegoś powodu) jeszcze nie zrobione. Oczywiście oczyszczenie musi odbywać się w granicach racjonalności, wyjaśniając, co jest skrajne, a co nieprzyzwoite, a co nie urazi naszych współobywateli. I nawet dzisiaj nie oczekujmy globalnego konsensusu. Ale odwoływanie się tylko do ideologii lub „histerii” również przynosi efekt przeciwny do zamierzonego. Czy to naprawdę niedopuszczalna prowokacja (lub partyjna mobilizacja), czy po prostu autocenzura naszego myślenia, powodowana instynktownymi obawami przed Kremlem lub korporacyjnymi interesami utkniętymi w autokracjach.

Psychologia przedkapitulacji jest powszechna, zwłaszcza wśród polityków, ekspertów czy dyplomatów, którzy są przyzwyczajeni do opracowywania lub proponowania rozwiązań tylko w najniższym punkcie kompromisu. Polityka przywództwa zostaje zniesiona.