A wcześniej tak nie było. Mówiłem wam już, że po upadku carskiego imperium rosyjskiego odrodzone państwa Litwy i Polski nie podzieliły swoich terytoriów i walczyły między sobą. Na ogół Polacy zgłaszali roszczenia terytorialne do całej Litwy. W praktyce nie można było tych roszczeń zrealizować, ale i bez tego Polacy nas wtedy całkiem przyjęli, zabierając ziemie wileńskie i suwalskie.
Jeśli chodzi o Wilno, to prawda, że Litwini stanowili wówczas bardzo niewielką część ludności miasta, dlatego Polacy uważali je za polskie. Tymczasem na Suwalszczyźnie, zwłaszcza we wschodniej części, Litwini stanowili znaczną część ludności. Większość z nich mieszkała w pobliżu Sekwany.
W okresie międzywojennym Litwini byli szczególnie prześladowani – niszczono litewskie organizacje, szkoły itp. Nasi musieli się bardzo mocno trzymać, żeby nie zatracić litewskości. Wiele nie przetrwało, ale ten utknął.
Dziś w litewskiej „twierdzy” w Polsce – mieście Puńsku – Litwini stanowią aż 75%. populacja. Co prawda w Puńsku jest około tysiąca mieszkańców, więc w liczbach bezwzględnych Litwinów jest mało. Litwinów w Seinai jest jeszcze mniej – około 500. W Seinai jest jednak prowadzona przez państwo litewskie szkoła „Žiburio”, do której uczęszcza około 100 litewskojęzycznych dzieci.
Zdjęcie Alvydasa Januševicia. / Puńsk, Polska
Wiedząc, że Polacy nie tolerują zbytnio mniejszości narodowych, myślę, że przynajmniej etniczni Litwini zasługują na zachowanie swojej litewskości, to nasza wizyta na ich ziemi. W końcu jest niewiele, jeśli w ogóle, takich krajów na świecie. Mówię oczywiście o etnicznych Litwinach, a nie o nowych emigrantach z Londynu czy Peterborough. Zwłaszcza, że nie trzeba zbaczać z drogi, Puńsk leży tuż za granicą z Litwą.
„Ekstremalny gracz. Popkulturowy ninja. Nie mogę pisać w rękawicach bokserskich. Bacon maven. Namiętny badacz sieci. Nieprzepraszający introwertyk.”
