Gdyby wstał, podniósłby niebo, gdyby przemówił, powiedziałby wiele rzeczy. Ta dziecięca zagadka idealnie pasuje do Polski, której drogi w sugestywny sposób jak żadne inne opowiadają historię rozwoju ostatnich trzech dekad.

Wąska i pełna kolein, wijąca się przez wioski z małymi sklepikami z jasnymi, tandetnymi szyldami, stale zakorkowana zarówno przez duży ruch, jak i przez traktory rolników, które zawsze ją zatrzymują. To była przeszłość. Dziś autostrady są gładkie jak szkło, w pobliżu których znajdują się restauracje zachodnich sieci, fabryki i centra logistyczne, a ciągły przepływ ciężarówek świadczy zarówno o potędze gospodarczej kraju, jak i o jego położeniu na ważnym obszarze geograficznym, co daje mu prawo nazywać się sercem Europy. Gdy zamkniecie autostrady, często będziecie zaskoczeni nowoczesnymi drogami lokalnymi, które opowiadają o tym, jak kraj potrafił skutecznie wykorzystać wsparcie UE dla infrastruktury, zmobilizować wolę polityczną i nakręcić koła biurokracji – przykład do naśladowania dla Litwy , która wciąż walczy na trzydziestokilometrowym odcinku polskiej granicy.

Nacjonalizm gospodarczy jest cechą charakterystyczną Polaków, którzy przedkładają własne interesy ponad inne. W związku z tym nie spieszą się z porzuceniem złotego i wskoczeniem do euro, bez skrupułów blokują eksport zboża z walczącej Ukrainy, jeśli interesy lokalnych rolników są zagrożone, a chęć swobodnego spalania węgla w celu produkcji prądu i ciepła kwalifikuje się jako patriotyzm , choć Polska przoduje pod względem zanieczyszczenia powietrza – ma 14 z 50 najbardziej zanieczyszczonych miast w UE. .

Cel uświęca środki, co jest kolejną cechą polskiej polityki typową dla poradzieckich krajów Wschodu, szczególnie wyraźną pod rządami prawicowo-populistycznego Prawa i Sprawiedliwości (PiS). Wiąże się to z ulubioną sztuczką autokratów i dyktatorów polegającą na obwinianiu innych za konsekwencje złych decyzji i wyszukiwaniu zdrajców i obcych wrogów. Oczywiście Bruksela jest wybierana jako najpopularniejszy i najłatwiejszy cel polskich przywódców, ale nieuniknione jest szukanie innych, zwłaszcza w obliczu zbliżających się wyborów. W rezultacie Berlin został niedawno ponownie zaatakowany i musiał zapłacić odszkodowania za szkody wyrządzone przez II wojnę światową.

Zamiast stać się silnym trzecim filarem UE, Warszawa skierowała się na drogę konfrontacji i pokoju, wybierając V. Orbána, najlepszego przyjaciela Putina w Europie, na swojego najważniejszego pasażera i bliskiego sojusznika.

Nie powinni o tym zapominać litewscy politycy, którzy lubią wymachiwać flagą wartości i którzy z hipokryzją stanęli na uboczu, gdy wybuchły konflikty między Brukselą a Warszawą o praworządność, niezależność sądów, wolność słowa i prawa człowieka. W ten sposób Litwa zawsze staje po stronie polskich przywódców, którzy zmierzają w stronę autokracji, ale nie w kierunku interesów polskiego społeczeństwa i demokracji. Poświęcenie go w imię tak zwanego dobrego związku jest iluzją i zarozumiałością. Litwa jest najmniejszym i odległym od najważniejszego sąsiadem Polski, a dla mieszkańców południowo-zachodniej Polski dość odległym i mało znanym.

Polska naprawdę rozwinęła kilka dużych mięśni. Jednak wieloletnie różnice z Brukselą, wynikające głównie z autokratycznego charakteru i osobistych ambicji lidera PiS Jarosława Kaczyńskiego, a także chęci przyciągnięcia przez partię wyborców konserwatywnych i o niższych dochodach z prowincji, sprawiają, że Polska jest słabsza, a nie silniejsza, niż się wydaje pierwszy rzut oka. . Unikając najważniejszych stanowisk politycznych, pan Kaczyński steruje krajem z boku, unika oficjalnych spotkań z przywódcami UE i innych państw, a jednocześnie podważa autorytet Prezydenta Andrzeja Dudy i Premiera Mateusza Morawieckiego, którzy wydają się pełnić rolę mediatora, a nie decydenta.

Redakcja IQ pisze o biznesie, polityce, kulturze i innych ważnych zjawiskach społecznych. Tworzymy wysokiej jakości i ekskluzywne treści. Zapraszamy do wsparcia nas poprzez prenumeratę naszego magazynu dla siebie lub bliskiej osoby na naszej stronie subskrypcyjnej https://prenumeratorai.lt/. Dla tych, którzy zamówili magazyn w ciągu roku, cała zawartość serwisu iq.lt jest bezpłatna.

Warszawa mogłaby stać się równorzędnym partnerem Berlina i Paryża w ramach UE, reprezentując jednocześnie interesy państw regionu i stając się liderem grupy krajów takich jak Czechy, Słowacja, Rumunia i Węgry. To, czy Litwa powinna należeć do tej grupy, nie jest przedmiotem niniejszego komentarza. Zamiast jednak stać się silnym trzecim filarem UE, Warszawa wybrała drogę konfrontacji i zakłócenia pokoju, wybierając na swojego najbliższego towarzysza Viktora Orbána, autokratycznego przywódcę Węgier i najlepszego przyjaciela Władimira Putina w Europie i sojusznik. To prawda, że ​​sprowokowane przez Rosję odmienne podejście do wojny na Ukrainie spowodowało rozłam w tej unii, ale nie ma wątpliwości, że gdy nadejdzie ważna godzina, interesy przeważą nad wartościami.

Wojna na Ukrainie dała Polsce szansę na odbudowę swojego wizerunku. Jest jednym z największych zwolenników Ukrainy, gościł większość uchodźców wojennych tego kraju, dla których stosunkowo łatwo jest zintegrować się ze słowiańskim krajem, w którym przed wojną było wielu ukraińskich migrantów. Polska obejmuje także przewodnictwo w NATO, szybko zwiększając budżet obronny i dążąc do zbudowania jednej z najpotężniejszych armii w Europie.

Są to ważne zmiany, ale będą zagrożone, jeśli po jesiennych wyborach Polska będzie nadal zejść na ścieżkę autorytaryzmu. Litwa, region i cała Europa potrzebują demokratycznej Polski, a nie formalnie egoistycznego członka UE i NATO, z oficjalnym światopoglądem niemal nie do odróżnienia od Putina i podzielonego społeczeństwa.

Ovidijus Lukošius jest redaktorem naczelnym IQ

BEZ REKLAM: