Aušra Mlinkauskienė, prodziekan Wydziału Budownictwa i Architektury (SAF) Politechniki w Kownie (KTU), mówi, że zharmonizowanie budowy nowych budynków z dziedzictwem kulturowym jest ważnym wyzwaniem dla wielu miast.

„Każda interwencja strukturalna w historyczne centra miast powinna opierać się na dokładnym badaniu i analizie krajobrazu miejskiego” – mówi A. Mlinkauskienė.

Jednym ze strażników jest UNESCO

Zachowanie ciągłości kulturowej opiera się na dokumentach międzynarodowych – według nich zachowanie historycznego dziedzictwa miejskiego obejmuje zrównoważony rozwój terytorium, zachowanie tradycji i charakteru miejsc dziedzictwa, w tym minimalne zmiany w obszarze miejskim.

„Jednym z takich dokumentów jest memorandum wiedeńskie, które odnosi się do miast historycznych, które są już wpisane lub proponowane do wpisania na Listę Światowego Dziedzictwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. miejsc w ich obszarze miejskim”, mówi docent KTU SAF.

Lista światowego dziedzictwa UNESCO obejmuje wartości dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego o wyjątkowej wartości światowej, z których wiele istnieje na Litwie. Mierzeja Kurońska, stanowisko archeologiczne Kernavė, punkty łuku geodezyjnego Struvė i starówka Wilna zostały już wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa. Wstępna lista obejmuje Trakai Historyczny Park Narodowy i modernistyczną architekturę Kowna („Kowno 1919-1939: stolica inspirowana ruchem nowożytnym”).

Zdaniem A. Mlinkauskienė, choć zmiany w rozwoju miasta można uznać za część tradycji miasta, to należy zwrócić szczególną uwagę na zachowanie tożsamości historycznych części miasta, ponieważ w tym procesie historyczna autentyczność i integralność miasta nie może być zagrożone.

„Pojawianie się nowej zabudowy w sąsiedztwie obiektów zabytkowych wymaga od nas uważności i wrażliwości na zmiany środowiskowe. W tym przypadku ważne jest uwzględnienie relacji nowej architektury z kontekstem historycznym, ocena wysokości budynków, materiałów, objętości, rozwiązań kolorystycznych i innych szczegółów”, mówi A. Mlinkauskienė.

Zrównoważona architektura

Nowoczesna architektura często wykorzystuje konstrukcje szklane, które odzwierciedlają elewacje innych budynków. A. Mlinkauskienė uważa jednak, że wykorzystanie tego materiału można uznać za kontrowersyjne.

„Konstrukcje szklane są plastyczne, trwałe i nowoczesne, ale ich wykorzystanie w kontekście miast historycznych może być dość złożoną i delikatną kwestią. Jednym z głównych powodów jest to, że miasta historyczne mają unikalne dziedzictwo architektoniczne, które należy chronić, a szkło konstrukcje w środowiskach historycznych należy wykorzystywać ostrożnie i rozważnie”, mówi A. Mlinkauskienė.

Zrównoważona architektura to architektura, która wprowadza nowe rozwiązania projektowe poprawiające przestrzeń miejską i jej funkcjonalność, ale także zachowuje autentyczność starych budynków. Przykładów takiej urbanistyki, w których zabudowa harmonijnie wpisuje się w historyczne części miast i ich kontekst, w Europie czy na innych kontynentach świata, jest wiele.

„Na przykład sala koncertowa Casa da Música w portugalskim mieście Porto charakteryzuje się nowoczesną architekturą. Choć budynek ma odważną bryłę i charakterystyczną szklaną elewację, doskonale wpisuje się w otoczenie starego miasta. W miastach w Niemczech lub w Polsce, które zostały mocno zabudowane po II wojnie światowej, wprowadzono również nowe budynki, aby odzwierciedlić historię miasta i zachować stare budynki i style architektoniczne. Nowe i stare budynki można również znaleźć w Ameryce Północnej, harmonijnie połączone: w Kanadzie i Stany Zjednoczone”, mówi A. Mlinkauskienė.

Ważne szczegóły

Na Litwie istotne jest również ustawienie budynków w celu zachowania miejsc dziedzictwa historycznego i kulturowego, zachowania tożsamości miasta i uniknięcia zniekształceń, które mogłyby zaszkodzić wizualnej harmonii miasta i utracić urok miejsca. Docent KTU pozytywnie ocenia przebudowany trzy lata temu plac Vienybės w Kownie.

„Biurowce na Placu Jedności są dobrym przykładem tego, jak współczesną zabudowę można zbalansować z historycznym kontekstem miasta, otwartą przestrzenią publiczną. Budynki stoją wokół obwodu placu i go nie przyćmiewają. Ponadto są są w kolorze białym, co pomaga zintegrować i nie kolidować z sąsiednimi budynkami historycznymi, jednak harmonia zabudowy z sąsiednim Muzeum Wielkiej Wojny im. Witolda może budzić kontrowersje” – uważa A. Mlinkauskienė.

Zdaniem docenta KTU SAF przy ocenie wkomponowania budynku w krajobraz nie wystarczy spojrzeć tylko na konkretny obiekt: obiektów, ale także jako część kompozycji krajobrazu miejskiego”.

Plac Studencki po drugiej stronie ulicy został wyremontowany we wrześniu ubiegłego roku – przestrzeń w sercu miasta powitała rok szkolny miejscami spotkań, akcentami z lekkiego betonu i zielenią.

„Tworząc miejskie przestrzenie publiczne kładłbym nacisk na następujące aspekty: muszą odpowiadać potrzebom mieszkańców, być funkcjonalne i mieć przyjemną estetykę. Odnowiony Plac Studencki łączy w sobie funkcjonalność i estetykę. To także doskonały przykład tego, jak nowocześnie i elementy historyczne można zrównoważyć podczas odnawiania przestrzeni publicznej Tereny zielone i rozwiązania oświetleniowe są płynnie zintegrowane, nie tylko pod względem estetycznym, ale także nowoczesnym w sensie technologicznym” – mówi A. Mlinkauskienė.

Plac Studencki znajduje się obok dwóch budynków uniwersyteckich, z których jednym jest Centralny Pałac KTU, w którym działał Bank Ziemi. To właśnie ten obiekt zaprojektowany przez słynnego międzywojennego architekta Karolisa Reisonsa w 2015r. został oceniony przez europejską markę dziedzictwa jako jeden z najlepszych przykładów modernistycznej architektury okresu międzywojennego – wojen kowieńskich.