W ten sposób zanurzając się w filmach festiwalu filmowego, można poczuć pewien puls świata. Niestety nie jest to zbyt zachęcające. Po pierwsze ze względu na nagrody, które są coraz bardziej mylące, bo nie świadczą już o talencie czy artystycznej jakości dzieła. Wybór filmu z pominięciem informacji o nagrodach może być wielką wygraną. Ta decyzja opłaciła się na tegorocznym festiwalu filmowym Kino pavasaris. Po kilkunastu pokazach filmów byłam zaskoczona, bo filmy nie dość, że nie zawiodły, to były ciekawe, warte czasu i pracy odłożonej na bok, bo musiałam żyć w kinie dziesięć dni. To dobry film, ponieważ wielu prawdopodobnie miało dość nieprzyjemne uczucie, kiedy wychodzisz z kiepskiego filmu i czujesz się oszukany, jakby został skradziony (w sensie czasu) lub po prostu rozczarowany. Chociaż sztuka jest wysoce subiektywna, wciąż istnieje nieuchwytny element obiektywności. Choć to ulotne, warto pisać o sztuce, tym razem o kinie, bo wiele filmów wciąż jest pokazywanych i niejasno pisze się o nich na festiwalowym blogu. Zrozumiałe, bo dla zespołu festiwalowego wszyscy są jak dzieci i równie piękni, a raczej dobrzy. Właściwie byłoby ciekawie pomyśleć o ładnym i dobrym kinie, ale następnym razem.
Nie jest to szczególnie satysfakcjonujące, że tak zwane wartości są wpychane do filmu w sposób twardy i bezpośredni, gdy film – dzieło sztuki – chce przestrzeni do szerszej refleksji, wyborów niezależnych i nieoczywistych już przeżutych – ocen, zwłaszcza niektóre z nich bardzo sprytnie, ale też niegrzecznie.
Tegoroczny Printemps du Cinéma również podkreślił zanieczyszczenie planety, jej smutną przyszłość, decydując się na zamknięcie filmu „Kim byliśmy” (reż. Marc Bauder), jakby chciał bardziej skupić się na problemie, ale obawiam się, że jest nic nie zostało. „Kim byliśmy” i kolejny film „Wszystko będzie inne” (reż. Marten Persiel), również bardziej dostosowany do studenckiej widowni, obejrzał nas chyba prawie każdy, kto jest na tyle pilny, by sortować, marnować przyrodę i konserwować. jeśli wziąć pod uwagę, że największe szkody wyrządza chciwość fabryki i milionerów, nic dziwnego, że filmy takie jak ten wydają się symulakrą zmartwień. Odchodzisz w depresji.
Dobra, ale teraz porozmawiajmy o tym, co mi się podobało. Na przykład film otwierający Pierwsza krowa (reż. Kelly Reichardt) został stworzony przez profesjonalnego i utalentowanego reżysera, z dobrym scenariuszem i przemyślanym czasem – w XIX wieku. początek. Co ważniejsze, o tak prostej i prawie zapomnianej wartości – przyjaźni. Tak, o szczerej przyjaźni między dwoma mężczyznami – samotnym i utalentowanym liderem językowym Otisem i poszukującym szczęścia chińskim imigrantem King-Liu. Jeśli zaczynasz myśleć o czymś więcej między tymi mężczyznami, musisz przyznać, że nie miałeś roku, aby obejrzeć film o szczerej i prawdziwej przyjaźni, kiedy przyjaciel jest jak brat. To pewność, że dziś wszystkim tak bardzo tęskni, żyjemy jak w jakimś nieudanym spektaklu publicznym, a filmową, bezinteresowną, bezosobową ludzką przyjaźń widzimy tylko w kinie…
Izrael może się tylko kłaniać: to kraj, w którym może narodzić się sztuka otwarta, buntownicza, często niezdarna, żyje i ma się dobrze.
Tego samego dnia, w którym nastąpiło otwarcie festiwalu, pokazano film izraelskiego reżysera „Strzał na drodze Ahmeda”. Jak to często bywa, izraelscy twórcy zaskakują zarówno świetną kinematografią, jak i np. nowoczesnym tańcem.
Podobno kilka lat temu w Kinowej Wiośnie film o zgwałconych chłopcach rabinów zszokował, z drugiej strony nieprawdopodobne było, że taki film z autentycznymi zeznaniami nie tylko powstał, ale też nie został zakazany czy nieocenzurowany. Wcześniej wyemitowano przezabawną komedię o wojsku w Izraelu, specjalnie wyśmiewającą dziewczyny służące w wojsku. Zbuntowany jest też tegoroczny izraelski film Kino na wiosnę, krytykujący politykę kulturalną, wszystkie te projekty i obsadzający artystę w roli sługi dworu, ostro i bezdusznie kwestionujący nawet własny kraj, co wymusza na twórcach powściągliwość. I tu Izrael może się kłaniać: to kraj, w którym może narodzić się sztuka otwarta, zbuntowana, często niezdarna, żyje i ma się dobrze. Strzał w drogę Ahed został mocno skrytykowany, ale możliwość tej niezdarności, zawstydzenia prawdy, do głębi mnie fascynuje. Oczywiście Izrael nie raz Was zaskoczy, bo tam tworzyć mogą nie tylko borsuki.
Ciekawy film „Arthur Rambo” reżysera i scenarzysty Laurenta Canteta nie tyle opowiada o pisarzu, choć fabuła obraca się wokół odnoszącego sukcesy młodego twórcy Karima D., ale o sile mediów w dzisiejszym społeczeństwie, która potrafi wychować i natychmiast jeść. Film ma też ciekawą opowieść o granicach: kiedy, o ile można je przekroczyć, powiedzmy, prowokując, a tym samym zwiększając liczbę obserwujących. Ogólnie rzecz biorąc, mówi się, że w dzisiejszych czasach bardzo niewiele osób ma ochotę myśleć, wystarczy tylko w mediach społecznościowych i prowokacyjne zdanie, zarozumiałe zdjęcia i uwaga są prawie gwarantowane, ale ta uwaga, która karmi puste ego, musi zyskać trochę nowa porcja prawie każdego dnia, więc prowokuj coraz chętniej, bo zwolennicy mogą zapomnieć, porwać to, co dla dzisiejszej gwiazdy mediów społecznościowych oznacza śmierć, ale jeśli nie dostanie tego, czego chce, wyznawca zmiesza się z ziemią. Bohaterem filmu jest młody pisarz Karimas D., który ukrywa się pod pseudonimem Arthur Rambo, rzucając niezwykle dosadne wypowiedzi, uzasadnia, że zgłębił granicę, do której, nawiasem mówiąc, stoją prawdziwi ludzie. Z drugiej strony robi się przerażająco, gdy zaczyna dominować tępy, niemal bezmyślny tłum w poszukiwaniu coraz ostrzejszych bodźców.
Co zaskakujące, widzom nie spodobał się „Dobry szef” (reż. Fernando León de Aranoa) – dobrze napisany hiszpański film, nieco stylistycznie przypominający „Doskonałe kłamstewka”, gdy oglądanie go i myślenie jest zarówno zabawne, jak i zabawne. Najgorszy człowiek na świecie” (reż. Joachim Trier) to znacznie słabszy film o rodzaju montażu Bridget Jones i jest dość tandetny. Z drugiej strony to tylko niuanse wyborów, oba filmy warto obejrzeć.
Ponadto, jak co roku, publiczność festiwalu przyciąga kino irańskie. Film „Hero” znanego reżysera Asghara Farhadiego (którego filmy były pokazywane kilkakrotnie w ramach „Cinema Spring”) wypadł w tym roku bardzo dobrze i zdawał się zdobywać sympatię publiczności, ponieważ sale były pełne. Co decyduje o sukcesie? Zapewne proste, realne, a jednocześnie zagadkowe, wielowarstwowe relacje między ludźmi, ich rozmowy, sytuacje, które budzą raczej kontrowersje niż czarno-białe podziały.
O dziwo publiczność była dość powolna, np. zainteresowana grzybami (reżyseria filmu Marion Neumann „Słowo na grzyby”), bo Litwa to kraina grzybów. Czy nie jest interesujące wiedzieć, co myślą, czują i skąd pochodzą grzyby?
Ciekawie było obejrzeć i porównać np. film „Losy i fantazje” japońskiego reżysera Ryûsuke Hamaguchi, w którym bohater stwierdza, że dzieci wybierały neutralne imiona, aby nie miały problemów z przyszłością, oraz w kinie rwandyjskim (tak , Rwandy i co o nim wiedzieliśmy?) wyraził ostrą krytykę obecnego społeczeństwa, potężnego, bezinteresownego, wyzyskującego i na skraju zagłady. Swoją drogą, Frost of Neptune z Rwandy (reż. Anisia Uzeyman, Saul Williams) z pewnością nie jest dla szerokiej publiczności, bo dominujące fantazje, poezja, metafory zapewne wielu by niepokoiły, ale tym, którzy szukają czegoś nowego, czegoś zupełnie innego , jeden z ciekawszych filmów, który chciałbym jeszcze raz zobaczyć, bo znaki, metafory i ciekawe obserwacje o dzisiejszym świecie nie zostały rozszyfrowane. Te obserwacje są prawdopodobnie ważniejsze niż przerażająca zmiana klimatu, która jest również napędzana głównie przez ludzką zmianę duchową.
Można by też porównać bardzo różne filmy artykułujące Zagładę i choć temat wydaje się być artystycznie (bez pamięci) wyczerpany, obejrzano wiele i różnorodnych filmów, wciąż można o tym mówić w sposób nowy, ciekawy i, przede wszystkim subtelny i wrażliwy sposób w Evolution. , nie unikając tanich modeli, prymitywne horrory w polskim filmie „Wesele”. Polski „Film balkonowy” (reż. Paweł Łoziński), który nie tylko udowadnia, że utalentowany twórca potrafi stworzyć świetny, niesamowity film kamerą na balkonie mieszkania, może być zarówno homofobem, jak i homoseksualistą.
Gdybyś miał więc wskazać faworyta, nie zdałby się, bo tegoroczna „Kinowa Wiosna” była ekskluzywnym świętem wielu świetnych filmów. Jednak mieliśmy już różne opinie na temat obejrzanych filmów, więc gdybyśmy mieli proponować dobre, ale ulubione filmy, byłby to „Dobry szef”, „Bohater”, „Pierwsza krowa”. Zaryzykowałbym też wstrzyknięcie „Balkonowego filmu”, bo to prawie eksperyment, ale naprawdę urzeka swoją żywotnością, ironią i rzeczywistością.
