W okupowanym państwie nie może być korupcji

19 kwietnia w sprawie korupcyjnej Ruchu Liberalnego wydano w końcu długo opóźniony wyrok w sprawie korupcji, w której Eligijus Masiulis, ówczesny przewodniczący Ruchu Liberalnego, został oskarżony o przyjęcie łapówki w wysokości 100 000 USD, a Raimundas Kurlianskis, wiceprezes MG Baltic, został oskarżony płacenia łapówki. Było więcej graczy – polityków liberalnych i związkowych oraz samej partii. Wszyscy oskarżeni zostali uniewinnieni. Nie było korupcji.

Być może nie wszyscy pamiętają, że w 2016 roku, pół roku przed wyborami, przeszukano dom E. Masiulis z STT ujawnił 242 000 euro w gotówce, co było niezgłoszone i podejrzewane o łapówkę. Również na parkingu pod Sejmem funkcjonariusze zdobyli przekazanie E. Masiulisowi skrzynki koniaku z ogromną sumą pieniędzy. Pieniądze były oznaczone i, jak nigdy dotąd, wyraźnie wskazywały na akty korupcji. Znajdujące się obecnie u E. Masiulisa srebro o niepewnym pochodzeniu uznano za jego własność prawną, więc – jak na ironię – został w ten sposób „umyty” w sądzie. Prokuratorzy zażądali uwięzienia Masiulisa, Gapšisa i Kurlianskisa, podczas gdy pozostali podejrzani zostali ukarani grzywnami, skonfiskowanymi i ograniczeni. Nic się nie stanie, bo nie było korupcji.

Koszt sprawy i decyzji

Po wydaniu wyroku E. Masiulis stwierdził, że sprawa była dla niego bardzo kosztowna emocjonalnie. Niewątpliwie można powiedzieć, że Litwę kosztowało to znacznie więcej. Kiedy w 2016 r. wybuchł ten skandal korupcyjny, na Litwie panowała już wielka nieufność między Sejmem, rządem i partiami. Niektórzy wierzyli wtedy, że w Sejmie są partie przejrzyste/dobre i skorumpowane/złe. Skandal zburzył tę bezpodstawną wiarę i pokazał, że w Sejmie nie ma prawej strony. O tym, że złudzenie się rozwiało, najlepiej świadczyły notowania Ruchu Liberalnego, które po aferze spadły trzykrotnie. Ostatecznie sfrustrowani partiami ludzie nadal mieli względną wiarę w wymiar sprawiedliwości.

Teraz, po uniewinnieniu, nie ma wątpliwości, że zaufanie do wymiaru sprawiedliwości przeniesie się z sądów na prokuratorów i ZRT. Faktem jest, że nawet zwolennicy liberałów wierzyli i wierzą, że istnieje korupcja. Żadne saldo, zgodnie z którym pieniądze można uznać za niezadeklarowaną pożyczkę bez dowodu łapówki, nie zmieni tego przepisu. Wiele osób pozostanie przy swoich przekonaniach, a zaufanie do sądów spadnie. To kolejny etap obywatelskiej frustracji i wyobcowania z państwa.

Radości V. Čmilytė

Reakcja przewodniczącej Seimasu Viktoriji Čmilytė-Nielsen na decyzję sądu stała się niesławna. Napisała najpierw, że liczy na takie rozwiązanie, a następnie po oburzeniu jej zwolenników próbowała poprawić przemówienie i skreślić to, co powiedziała niesłusznie. Ciężko było trafić, więc w końcu było to zgrabne zdanie, że mówił tylko o „części decyzji, która dotyczy Ruchu Liberalnego” i „wpadł na pomysł, aby sformułować decyzję tak jasno, jak to możliwe”. Sytuacja jest podwójnie tragikomiczna.

Z jednej strony dlatego, że liberałowie nie mają czego świętować. Potępienie mogło w końcu przewrócić stronę, rozpoznać korupcję wybaczoną przez wiernych wyborcom, amputować to, co skorumpowane i ruszyć do przodu. Uniewinnienie rzuca rozsądny cień, że zakres wpływów politycznych jest znacznie większy niż łapówki handlowe dla polityków, a wręcz przeciwnie, że stosunki między biznesmenami a politykami zawsze podlegają sądom. Innymi słowy, ta decyzja jest jeszcze większym skandalem korupcyjnym w oczach ludzi. A reakcja Čmilytė pokazuje, że cała retoryka oczyszczenia i odnowy była obłudna, a liberałowie nigdy nie przyznali się do korupcji w ich przypadku, chociaż głównym aktorem był przewodniczący partii.

Po wydaniu wyroku E. Masiulis stwierdził, że sprawa była dla niego bardzo kosztowna emocjonalnie.

„Zła praca”

Istnieje szerokie uzasadnienie z sytuacji i sądów dla tego, że instytucje, które przygotowały prokuraturę, źle wywiązują się ze swojej pracy – źle zbierają dowody i przygotowują je dla sądu. ZRT jest oskarżony, oskarżenie i diabły wiedzą, co jeszcze. To daleko od skali problemu. Na Litwie od dawna wiadomo, że kradzież nie jest bardzo ryzykowna, a kradzież na dużą skalę, zwłaszcza w polityce, jest bezpieczna, bo po prostu nigdy nie ma skazanych. Nie jest zaprogramowany przez słabe wyniki urzędników służby cywilnej lub ich niskie zarobki.

Instytucje te, pomimo płac, zatrudniają profesjonalistów. Bezkarność jest zaprogramowana w prawie, zarówno Kodeksie Karnym, jak i Kodeksie Postępowania Karnego, które stwarzają praktycznie niemożliwe wymagania do skazania kogoś za przestępstwa korupcyjne. Nawet łapanie z dowodami na miejscu zbrodni, jak w przypadku E. Masiulis potrafi bronić się przed teoretycznymi wnioskami na temat intencji i innych czynników ogólnie nie do udowodnienia. Nie jest to ani pierwszy, ani ostatni przypadek przestępstw korupcyjnych, te standardy od dawna są nożem w szyję. Systematyczne zmiany w prawie, czy też wyraźne uznanie, są konieczne, aby chronić wolność potencjalnego sprawcy bardziej niż interes publiczny.

stan zajęty

Ale jest jeszcze inny problem, bardziej abstrakcyjny, trudniejszy do udowodnienia, ale który unosi się w powietrzu. To smykałka do ruchliwego stanu. Sądownictwo na Litwie stało się w oczach większości klanem zamkniętym, skutecznie realizującym rozkazy polityczne. Sytuacja polityczna pozwala na skuteczną kontrolę sądów. Upewnij się, że dyscyplina sędziów jest sprawowana prywatnie przez samych sędziów, którymi zawsze są byli koledzy, koledzy z klasy, nauczyciele i uczniowie. Sędziów najważniejszych sądów powołuje Sejm na wniosek Prezydenta w drodze głosowania. Upolitycznienie polskich sądów jest bardzo oburzające, ale sędziów powołuje ten sam Sejm na Litwie. Taki model może działać w państwie o wysokiej kulturze politycznej, gdzie politycy niechętnie lub przyziemnie nadużywają swoich wpływów, dążą do zwiększenia tych wpływów lub w inny sposób odnoszą korzyści z mianowania urzędników. Wiadomo, że Litwa nie jest krajem o takiej kulturze politycznej.

Jak na ironię, partnerzy obecnych oskarżonych torysów powiedzieli, że nie zagłosują na wiceprzewodniczącego Partii Pracy w listopadzie 2012 roku, ponieważ partia podejrzana o korupcję nie mogłaby mieć tak dużych wpływów w sądach, jak jej przewodniczący. Jurgis Razma powiedział wtedy: „Panie i panowie, będę przemawiał w imieniu przyszłej 33-osobowej grupy TS-LKD. Przykro mi, ale nasza grupa nie będzie głosować za kandydaturą pana Gedvila. Chciałbym podkreślić, że stanowisko to nie opiera się na wizji V. Gedvilasa jako osoby. […] Jak wiadomo, przewodniczący Sejmu, jako jeden z głów państw, zaprasza różnych funkcjonariuszy organów ścigania, aby składali mu raporty. Jak to będzie wyglądało we wspomnianych okolicznościach dotyczących sprawy Partii Pracy wciąż toczącej się, np. wezwania Prokuratora Generalnego do urzędu przewodniczącego Sejmu? ”. Z jakiegoś powodu konserwatywni liberałowie nie stanęli w tej kadencji przed takim dylematem. Teraz sytuacja się powtarza: prokuratura odwoła się od wyroku sądu rejonowego, sprawa trafi do sądu wyższej instancji, gdzie sędziów powołuje Sejm. Seimas, kierowany przez Partię Liberalną, zostaje osądzony.

Podwójna sprawiedliwość

Sprawa to tylko ostatnia kropla wisienki na torcie. Mieszkańcy nieustannie wypatrują przejawów podwójnej sprawiedliwości w tragicznych i komicznych sprawach. Przykładem tragizmu może być autor Jurbarkasa, dziecko wpływowych lokalnych polityków, które brutalnie pobiło nieletnią dziewczynę, ale uniknęła kary. Prawnik podał bardziej komiczny przykład podwójnej sprawiedliwości, zwracając uwagę na sprawy Gražulis i Maldeikienė. Po tym, jak Gražulis najwyraźniej żartobliwie powiedział, że Tapin był w filmie za nim, a po tym, jak ten ostatni postawił Gražulisa przed wymiarem sprawiedliwości, Kodeks postępowania Gražulisa dla polityków państwowych został w pełni egzekwowany w sądzie, a każda wypowiedź członka Sejmu jest szczególnie dotknięta przez swoich wyborców. Ale kiedy 36 zwykłych ludzi pozywa eurodeputowaną Aušrę Maldeikienė, kodeks postępowania polityków publicznych nie jest w pełni egzekwowany w sądzie, a Maldeikienė jako polityk ma bardzo ważne prawo do wyrażania siebie, nazywając ją „skorumpowanymi złodziejami”. , „prymitywny i lubieżny” i oczywiście „wychowany w rodzinach alkoholików”. Wszystko to wydaje się przekonywać sąd raczej jako subiektywna opinia niż stwierdzenie faktu.

Luksus

Orzeczenie wileńskiego Sądu Okręgowego stało się kolejnym – być może największym – ciosem w zaufanie obywateli do instytucji państwowych. Jeśli w 2016 roku partie polityczne były ostatecznie rozczarowane, to teraz rządy prawa ostatecznie rozczarowują, zwłaszcza w sądach. Chociaż od decyzji będzie (należy) odwołanie, ta krzywda została już wyrządzona państwu. Jest to szczególnie istotne i straszne w kontekście wojny w sąsiedztwie. Wojna na Ukrainie pokazała bardzo wyraźnie, że determinacja ludzi do samoobrony jest niczym innym jak możliwościami uzbrojenia dla przetrwania państwa. Zasadniczo, kto chce bronić państwa zdominowanego przez grupy interesu?

Nie musimy być socjologami, aby zrozumieć, że utożsamienie obywateli z ich państwem, chęć jego tworzenia, pielęgnowania, a ostatecznie śmierci, zależy bezpośrednio od zaufania, jakim może ono obdarzyć to państwo i jego instytucje. . W szczególności polega to na przekonaniu, że w oczach tego państwa wszyscy są równi wobec prawa. Sprawiedliwość w ogóle jest podstawową funkcją państwa. Kiedy ta funkcja załamuje się w oczach ludzi, wysiłki na rzecz promowania woli obrony stają się niemal dziełem Syzyfa. Decyzje dyskredytujące państwo, takie jak ta podjęta w przypadku liberalnej korupcji, są dla Litwy po prostu zbyt luksusowe.


Brinley Hamptone

„Myśliciel. Miłośnik piwa. Miłośnik telewizji. Zombie geek. Żywności ninja. Nieprzejednany gracz. Analityk.”

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *