Państwowa Służba Ochrony i Adopcji Praw Dziecka dzieli się historią rodziny Aliny i zaprasza do lepszego poznania rodzin odrodzonych przez wojnę, do szczególnej uwagi i wrażliwości na wszystkie dzieci naszego kraju ze strefy działań wojennych.

Próbując odwrócić myśli dzieci od wojny

Matka i opiekunka pięciorga dzieci twierdzą, że dzieci mniej chcą słyszeć głośniejszy dźwięk, ale niełatwo zdystansować się od informacji o wojnie: starsi chłopcy pozostają w kontakcie z rówieśnikami w kraju pochodzenia, obserwuj wiadomości w Internecie. „Zapoznanie się z nową kulturą, zajęcia rekreacyjne, nawet lekcje języka litewskiego, wszystko to pomaga odciągnąć ich od złych myśli” – przekonuje rozmówca.

Czterech chłopców już uczy się w szkole podstawowej Rikasiniai Viktoras Petkus. To dobrzy studenci. Oczywiście na Litwie są trudniejsze ze względu na barierę językową i wymagają od nauczycieli większej uwagi. Kobieta uważa, że ​​ta sytuacja jest tymczasowa, wszyscy wierzą w szybki koniec wojny.

W tej chwili Alina obawia się, że jej eksperymenty nie spowodują, że dzieci stracą zainteresowanie nauką i będą żyć tak normalnym życiem, jak to tylko możliwe dla młodej osoby. Choć do wakacji niewiele zostało, pójdą do szkoły i zaprzyjaźnią się. Wszyscy chłopcy są wysportowani i uczęszczają do szkół sportowych w swoich krajach ojczystych. Powoli znajduje również zajęcia w Raseiniai.

Dzieciami opiekuje się trener obrony narodowej

Szczególną troską Aliny jest Aleksander, który wiele osiągnął w sporcie. Jest zwycięzcą kilku ważnych konkursów, członkiem młodzieżowej drużyny bokserskiej swojego kraju. Jego trener Artur Beladze broni dziś kraju z pistoletem w ręku, ale nie zapomina o swoich najbardziej utalentowanych chłopakach. Alina cieszy się, że trener znajduje sposoby na kontakt z Aleksandrem, zachęcając go, by się nie poddawał, bo dla sportowca tego poziomu pół roku bez pierścionka to katastrofa.

W Raseiniai nie znaleziono odpowiednich warunków do trenowania utalentowanego boksera. Mieszkańcy Raseiniego, którzy schronili się w rodzinie, skontaktowali się z trenerem Giedriusem Vaištarasem, który mógłby pomóc Tauragė. Pierwsze sesje szkoleniowe nie pozostawiały nikogo obojętnym na profesjonalizm i wytrwałość. Już w sobotę weźmie udział w towarzyskich zawodach w Telszach. Trener zaproponował, że co dwie godziny zabierze Aleksandra do tymczasowego domu w Raseiniai, aby odległość nie stała się przeszkodą w dalszym uprawianiu sportu.

Sam Aleksander nie ukrywa, że ​​jest zawodnikiem nie tylko na ringu bokserskim, często kibicuje całej rodzinie. Facet mówi, że jeśli weźmie udział w ważnych zawodach, na pewno wygra, a potem będzie nosił dwie flagi: litewską i ukraińską.

Dopiero poznajesz Litwę

Ukraińska rodzina niewiele wiedziała o naszym kraju. Nigdy też nie wyjechali z Ukrainy. Alina i jej mąż planowali podróżować, gdy maluchy dorosną. Mówi się więc, że podróż była podwójnie przerażająca: i nie można było pozostać we własnym kraju i trudno było iść w nieznane.

Ucieczka rodziny przed wojną na Litwę trwała pięć dni. Ostatni pociąg do transportu uchodźców z Zaporoża jechał do Lwowa, a stamtąd do stolicy Polski. Wsiada do pierwszego wojennego autobusu dla uchodźców w Warszawie i ląduje na Litwie, małym miasteczku na Żmudzi. Nie chcą już pamiętać wszystkich trudów podróży.

Zaraz po przybyciu do Raseiniai starsze dzieci szukały w internecie informacji o okolicy i były zdumione, jak małe jest miasteczko. Ukraina ma miliony miast, w rodzimej Zaporożu odległość 50 kilometrów od jednego końca miasta do drugiego, podczas gdy w Rasejniach do dowolnego punktu można dojść w kilka minut.

Ucieczka rodziny przed wojną na Litwę trwała pięć dni.

Dopiero zaczynają poznawać kraj i ludzi, ale już znają życzliwość Litwinów – słyszeli o rodzinach gotowych zaopiekować się dziećmi wojny. Alina uważa, że ​​nie będzie potrzebować tu wiele pomocy, bo wojna bardzo zmobilizowała Ukraińców, a jeśli dziecko przyjechało na Litwę bez matki, to na pewno towarzyszyli mu inni krewni.

Zmieniamy się też, by pomagać Ukraińcom

Opiekująca się rodziną Reda Laurynaitė dostrzega skromność ukraińskiej rodziny. Przypadkowo odkryła kobietę mieszkającą w akademiku w Raseiniai z pięciorgiem dzieci. Nie od razu udało się jej zaprosić do mieszkania przygotowanego dla rodziny uchodźców. Ukrainka obawiała się, że grupa dzieci i niespokojne niemowlę sprawią ludziom kłopoty. Ale same dzieci przekonały Alinę.

Czerwonego poruszył prezent od jednego z dzieci, trzy hrywny: „Wytłumaczył mi, że taka tradycja i hrywna przyniosą mi szczęście. Pieniądze odkładam do sejfu, poczekamy do końca wojny. To będzie największe szczęście”. Reda mówi, że tak wrażliwe i uduchowione dzieci nie zgadzają się na co dzień. Jest zachwycony, że wydarzenia minionego miesiąca dotknęły także młodzież naszego kraju, widzi pełne piękne przykłady: młodzież wolontariat, zbieranie pomocy dla uchodźców.

Po usłyszeniu o wydarzeniach na Ukrainie R. Laurynaitė, jego już samodzielne dzieci, rodzina brata Vaida i ich ojciec dyskutowali o tym, co mogliby zrobić w tej sytuacji. „Postanowiliśmy zarejestrować się na portalu Silni Razem. Ale nie słyszeliśmy od nas, a Alina i dzieci już z nami mieszkały. Tak już jest. z córką Emą zabieramy Aleksandra na trening, poznajemy się i nawiązujemy przyjaźnie ”- mówi Reda.

Jednak największym dobroczyńcą rodziny ukraińskiej jest 82-letni Edmund, ojciec R. Laurynaitė. Uchodźcy wojenni mieszkają na drugim piętrze rezydencji seniorów, a na pierwszym znajduje się rodzinna piekarnia. Chleb i gorące bułki trafiają każdego ranka do stołu śniadaniowego pięciorga dzieci, które uciekły przed okropnościami wojny.

Łącznie na Litwę dotarło ponad 36 000 osób. uchodźcy wojenni z Ukrainy, w tym 950 dzieci, które przybyły bez rodziców.